بعضی‌هامون خیلی بی‌رحمانه داریم یه دردهایی رو تحمل میکنیم، دردهایی که خیلی بزرگ‌تر از قد و قواره ماست، هیچوقت حق انتخابی براشون نداشتیم، زورشون خیلی بیشتر از لبخندهامونه، دردهایی که هر بار از خودت میپرسی چرا من؟ و هر بار جوابی که هیچوقت پیداش نکردی و غمگین‌ترت میکنه.

I am not what happened to me, I am what I choose to become.

من اون چیزی نیستم که برات اتفاق افتاده، من چیزی هستم که انتخاب می کنم بهش تبدیل بشم.

لاتَحزَنی إنّ الدّروبَ کَثیرَةٌ والله یختار الطّریقَ الأجملا.

غمگین مباش، راه‌ها زیاد هستند
و خدا راه زیباتر را برای تو انتخاب می‌کند..


. .

یه صحبت عمیق و معذرت خواهی می‌تونست همه چیز رو درست کنه.
(ولی تو انتخاب کردی که بری.)

برای حسرت‌ هات غصه نخور، گذشته‌ای که با فهم امروزت قضاوتش میکنی، همون موقع تنها انتخابی بوده که داشتی! چون اون موقع فقط یه توعه زخمی تصمیم میگرفت، نه کسی که امروز این‌ قدر آگاهه!

دلبستگی سالم با حضور باثبات در لحظات آسیب‌پذیر تعریف میشود، غایب‌های مزمن از نظر روانشناختی نه تنها امن نیستند بلکه گاه محرک آسیب‌اند، نبودن انتخاب است و انتخاب‌ها پیامد دارند، آن که در غم‌ات انتخاب به نبودن کرده در شادی‌ات حقی برای ماندن ندارد.

بعضی‌ها رو نه از روی عشق، بلکه از روی زخم هامون انتخاب میکنیم، فکر میکنیم عاشقشونیم! ولی در واقع داریم زخمی رو تکرار میکنیم که هنوز التیام نیافته!

یکی از فاکتورهای انتخاب پارتنر یا دوست، تاب‌آوریه، تحمل جور نشدن‌ها، نرسیدن به قرارها و پیش نرفتن برنامه‌ها به اندازه کافی سخت هست، دیگه استرس گرفتن برای واکنش دیگری رو آدم هیچ طوره نمیتونه تحمل کنه.

واقعیت اینه که خیلیامون قوی بودن رو انتخاب نکردیم؛ بهمون تحمیل شد.

تو این همه حق انتخاب داری اما انتخاب تو همونیه که تو انتخابش نیستی.