بنده جدی جدی دارم حس می‌کنم که دیگه قرار نیست از کسی عمیقا خوشم بیاد و یه رابطه‌ی سالمِ دو‌ طرفه‌رو تجربه کنم.

اگه دنبال یه رابطه طولانی مدت هستید، باید آماده روزهای کسل کننده، اشک‌ها و جر و بحث‌ها باشید، هیچ رابطه‌ای پر از شادی و بی‌نقص نیست.

من عاشق رابطه‌ای هستم که وفاداری توش موج میزنه، دوتا آدم حسابی که چشمشون جز هم کسی رو نمیبینه، هم رو درک میکنن، تو حال بد کنار همن و خوشی‌ها رو با هم جشن میگیرن.

رابطه‌ای که پسر توش عاشق‌تر باشه، تا ابد ادامه پیدا میکنه.

رابطه‌های خوب با حرف‌های قشنگ شروع میشه
و با رفتارهای درست دوام پیدا می‌کنه
بیشتر آدم‌ها فقط اولش رو بلدن...

‏رابطه‌ای که بخوای صدتا ترفند بزنی که طرف خیانت نکنه، خسته نشه، پررو نشه و فلان و بیسار، من تنهایی رو ترجیح میدم.

میدونی چی میسوزونه؟
اینه که همه‌چی می‌تونست درست باشه،
می‌تونستیم کنار هم باشیم،
می‌تونستیم از پس سختیا بربیایم،
می‌تونستیم یه زندگی بسازیم که خیلیا فقط حسرتشو می‌کشن…
ولی چی شد؟
هیچی… چون تو نخواستی!
فقط همین.
نه تقدیر بود، نه بدشانسی، نه هیچ‌چیز دیگه… فقط خواستنِ تو کم بود.
من هزار بار خواستم،
هزار بار جنگیدم،
ولی یه‌نفره هیچ رابطه‌ای ساخته نمیشه.
تو نمیخواستی…
و من موندم با هزار تا “می‌شد” که هیچ‌وقت نشد . .


. .

اگه یه رابطه‌ای که به انتهای خط رسیده رو تموم کنید، تلاش‌هاتون هدر نمیره، اما اگه بخاطر تلاش‌هایی که کردید یه رابطه اشتباه رو ادامه بدید، عمرتون هدر میره.

‏مردی که تا سنین بالا نتونسته با کسی رابطه‌ سالم و طولانی‌ مدت داشته باشه با شما هم نمیتونه و قطعا یه باگ شخصیتی خیلی خیلی بزرگ داره.

هیچوقت وارد رابطه‌های الکی نشین یجا به خودت میای میبینی وابستگی داره خفه‌ات میکنه، در حالیکه هیچ تعهدی وجود نداره و هیچ سهم و حقی از اون فرد نداری تو میمونی و یه کوه غم.