بعضی‌ها میفهمنت حتی وقتی حرف نمیزنی، بعضی‌ها هم نمیفهمنت حتی وقتی حرف میزنی.

‏گاهی حرفتو نمیزنی از ترس اینکه کسی ناراحت نشه، گاهی احساستو بیان نمیکنی چون نگرانی که کسی یا ارتباطی رو از دست بدی پس به جاش میای و همه چیزو توی خودت میریزی تا جایی که مریض میشی، لطفا اگه گوش شنوایی برای درد و دل هات نداری، ناراحتی هاتو اقلا بنویس تا قدری آروم بشی

غمگینم، دوست دارم یکی از ته دل دوستم داشته باشه، حواسش بهم باشه، نگرانم شه، حالم براش مهم باشه، سراغم رو بگیره، فراموشم نکنه و وقتی حتی یه کلمه هم حرف نمیزنم از تو چشم‌هام بفهمه چمه.

آدم‌ها از همدیگه دور میشن، بعضی وقت‌ها بخاطر حرف‌هایی که نباید به هم بزنن ولی میزنن و بعضی وقت‌ها بخاطر حرف‌هایی که باید به هم بزنن ولی نمیزنن.

کسی که سیگاریه هر ثانیه از سیگارش عکس نمیذاره
چون واسش عادی شده.

کسی که خونه خوب و ماشین خوب داره هم همینطور.
اونی که همیشه غذای خوب میخوره هم عکس نمیذاره چون براش عادیه.
کسی که واقعا رابطش خوبه هم حرفی ازش نمیزنه چون عادیه....
میدونید بحثِ چیه؟!

اصالت!

متاسفم،نمیتونم ببخشمت!
اخه تو تنها کسی بودی که باور داشتم هیچوقت به من آسیب نمیزنه…

خیلی اوقات سکوت، نشونه‌ی سر شدنه، چون درد وقتی از حد بگذره، دیگه فریاد نمیزنه! فقط تو دل آدم ته‌ نشین میشه.

کلا اینطوریم که تو اوج صمیمیت باز هم به آدم‌ها شک دارم، همیشه حس میکنم آدم‌ها کاملا اون چیزی که بیان میکنن یا نشون میدن نیستن بلکه اون چیزی هستن که هیچوقت راجع بهش حرف نمیزنن.

راجع بهش گریه نمیکنم ولی خب غذا هم نمیخورم، درست نمیخوابم، با کسی هم حرف نمیزنم.

درباره‌اش غصه میخورم، گریه میکنم، پیاده‌روی میرم، دوش میگیرم، کتاب میخونم، قهوه میخورم، برای خودم مینویسم اما دیگه درباره‌اش با آدم‌ها حرف نمیزنم .