‌
نقطه ای که آدم دست از تلاش برای آدمایی که قدرشو نمیدونن برمیداره، بنظرم خودش یه شروع خوب برای دوباره دوست داشتن خودشه..🤍

بدون که چی میخوای،کار کن تا بدست بیاریش و سپس وقتی بدستش آوردی، قدرشو بدون.

‏وقتی از دستش میدی، تازه قدرشو‌ میدونی
چون وقتی که بود عادی شده بود
ولی وقتی که نیست جای خالیشو حس میکنی
همیشه خیلی زود دیر میشه…

تا وقتی هست باید قدرشو بدونی و ازش مراقبت کنی، وقتی رفت ممکنه بتونی خودشو برگردونی ولی دیگه حسش برنمیگرده.

اگه به کسی خوبی کردیو قدرشو
ندونست اشکالی نداره، امروز یه
جمله‌ی خوندم که عجیب به دلم
نشست، میگفت:
"خوبی ‌های ما را فقط کسانی
می‌بینند که خودشان خوب‌اند.
می‌دانی چرا؟
چون آدمیزاد هرچه در ذات خودش
باشد در دیگران زودتر پیدا می‌کند."

بنظر من یک فرصتهایی تو زندگی هست که نصیب هر آدمی نمیشه، البته برای هرکی یجوری هست می‌تونه خانواده خوب باشه، عشق باشه، کار خوب باشه، خونه باشه یا آشنایی و وجود آدم های خوب و کار درست!
یادت نره که قدرشون بدونی و خدارو برای وجودشون شکر کنی
خدایا واسه اونایی که خودت میدونی شکر :)

‏آدمایی که از تاریکی برمیگردن
خیلی بهتر و واضح تر نور رو میبینن و
قدرشو خیلی بیشتر میدونن ..️

and from time to time I must remind myself to take time for me, to heal, to love and appreciate this body I have.

و لحظه به لحظه، باید به خودم یادآوری کنم که برای خودم وقت بذارم، که وجودمو درمانش کنم، دوستش داشته باشم و قدرشوبدونم.

به اون آدمی که کنارته
کُلی آدم نرسیدن، ولی تو رسیدی!
پس قدرشو بدون ..

‏یجور باشید که :

اگه به هر دلیلی دیگه باهم نبودین وقتی بهتون فکر کرد به خودش بگه ارزششو داشت ولی من قدرشو ندونستم.