از رفتنت زیاد ناراحت نمیشم، چون میدونم اگه واقعا برای من بودی، سرنوشت هیچوقت ما رو به مسیری نمیرسوند که تهش تنهام بزاری و بری.

اونی که با تنهایی کنار اومده رو نمیشه از چیزی ترسوند.

کسی که زندگی رو تنهایی یاد گرفته، هیچکس نمی‌تونه با نبودنش اونو بترسونه.

عادی شدن من رو میترسونه، عادی شدن ذوقی که برای کار داری، عادی شدن قشنگی‌های کوچیک اطراف، عادی شدن روابط، عادی شدن حس‌ها، عادی شدن زندگی.

اشک‌هام باعث‌ شدن جایی باشم که لبخندهام نتونستن برسوننم.

" قبل از رسیدن ب مقصد، باید ذهنت رو به اونجا رسونده باشی "

My life is unfolding beautifully
Everything is leading me to something greater
I trust the journey
I believe in miracles.

زندگی من به زیبایی در حال پیش‌رفتنه.
همه چیز داره منو به چیزی بزرگ‌تر می‌رسونه.
به مسیرم اعتماد دارم.
به معجزه‌ها باور دارم.

انگار دو برابر تموم‌ روزهایی که خوشحالم کردی بهم غم رسوندی.

‏آدم‌هایی که داغ عزیز دیدن رو از نزدیک ملاقات کردین؟!
یه ترکیب بی‌تفاوتی و غم تو چهرشونه که منو می‌ترسونه؛
ارتباط داشتن با این آدم‌ها خیلی سخته، تو زندگیشون تا تهِ سیاهی رو رفتن و دووم آوردن، همین تجربه شجاعشون کرده و بهشون یاد داده هر درد و فقدانی رو میشه تحمل کرد.

کسی
که
خاکستر
شده
رو
نمی‌شه،
از
آتیش
ترسوند!