تلخ‌ترین نوع از دست دادن، مربوط به کسانی‌ست که هیچوقت بدستشان نیاورده بودیم، هیچوقت نداشتیمشان، هیچوقت هیچ خاطره‌ای از آن‌ها بیاد نداریم اما تا دلتان بخواهد بارها روبه‌رویمان تجسمشان کرده و از اتفاقات روزمره سخن گفته‌ایم، با هم بحث کرده‌ایم و گاهی میان همین آرزوی محال، به آغوششان پناه برده‌ایم.

کسانی که هیچ‌گاه وقتشان را برایمان خالی نکرده‌اند اما تمام زندگی‌مان پر از آن‌هاست.
آنانی که می‌دانیم دوست‌مان ندارند اما ما را جایی میان مشغله‌هایشان کنار گذاشته‌اند تا غروب جمعه‌ای، عصر دلگیری یا در یک هوای ابریِ نابهنگام کسی را داشته باشند که وقتشان را پر کند .

تنهایی‌مان را کتمان می‌کنیم بی‌آنکه خاطرمان باشد زمان، برای هیچکس از حرکت باز نمی‌ایستد. - ما یک روز پشت همین نقش‌هایی که برای خودمان بازی می‌کنیم غافلگیرانه پیر می‌شویم.

#زهرا_مهدوی

به آغوش بکش،
این زنِ خسته‌ی رنجور به هم ریخته را‏...

#فاطمه_صابری‌نیا

همواره به خاطر بیاور که در اوجی معین، دیگر ابری نیست... اگر زندگی‌ات ابری‌ست دلیل‌اش این است که روحت آنقدری که باید اوج نگرفته...

#مارک_فیشر

‏جاده باشهُ یارِ دلبر باشهُ‌ موزیکی که میخوایی باشهُ هوا هم ابریُ بارونی ..
دیگه آدم‌چی‌میخواد؟!

بی قرارت هستم اما در کنارم نیستی
در کنارم نیستی و بی قرارم نیستی

بارها گفتی ولی باور نکردم... زل بزن
با نگاهت هم بگو چشم انتظارم نیستی

می‌روی؟ باشد! ولی اندازه‌ی یک استکان
می‌نشینی؟... می‌روم چایی بیارم... نیستی؟!...

مثل بیداریِ خوابالوده‌ی بی‌خوابی‌ام
لحظه‌ای تا چشم بر هم می‌گذارم نیستی

بغض روی بغض دارم؛ آسمانی ابری‌ام
شانه‌ی من! باز می‌خواهم ببارم... نیستی