اومدم ازت ناراحت شم، دیدم نه موفقی، نه تحصیل کرده‌ای، نه دو کلام بلدی صحبت کنی و نه با آدم‌های درستی نشست و برخواست داشتی بهت حق دادم.

تا حالا تو جمع بغض داشتین؟
خیلی حس گندیه، نه میتونی حرف بزنی، نه میتونی گریه کنی و نه حتی راحت نفس میکشی.

وقتی داشتید کسی رو تجربه میکردید،
مراقب باشید
شدید اون داشت، شمارو زندگی می‌کرد.

و ما رؤیایی بیشتر از یک زندگی که شبیه زندگی باشد نداشتیم.

نه شهامت ماندن داشتی و نه شجاعت رفتن؛
همین رفت و آمدهای دائمی‌ات، مرا زخمی‌تر می‌کرد.

ما؟ ما زخمی آغوش‌هایی هستیم، که به امن بودن صاحبانشان ایمان داشتیم.

بزرگ ترین و شدیدترین آسیب روحی
زخم خوردن از کسانی است
که انتظار داشتیم از ما
محافظت و پشتیبانی کنند

عزیزم این عادلانه نیست
که باهم بخندیم
ولی تنهایی گریه کنی ..
اگه غمی داشتی به خودم بگو
همین :)

صدای بی گزند
.️.

تو فکر میکنی با کنایه حرف زدنت داری من رو حرص میدی در صورتی که من دارم فکر میکنم حتما کودکی سختی داشتی که انقدر عقده داری.

نهایت اندوه آنجاست که حس می‌کنی تو استعداد شاد بودن را داشتی و ذاتاً از جنس تاریکی نبودی؛ اما نورها تو را تنها گذاشتند و به آغوش سیاهی سپردند.