آنکه از جان دوست‌ترمی‌دارمش
او مرا بگذاشت ،من نگذارمش
دل بدو دادم ز من رنجید و رفت
می‌دهـم جان تا مگر باز آرمش ...

بگذاشتی ام،
غم تو نگذاشت مرا
حقا که غمت،
از تو وفادارترست

مولانا

دیدی که چه غافل گذرد قافله عمر
بگذاشت به شب خوابت و بگذشت شبابت

#شهریار

از تو بگذشتم و بگذاشتمت با دگران
رفتم از کوی تو لیکن عقب سرنگران

ما گذشتیم و گذشت آنچه تو با ما کردی
تو بمان و دگران وای به حال دگران...

از خدا جوییم توفیق ادب بی ادب محروم ماند از لطف رب
بی ادب تنها نه خود را داشت بد بلکه آتش در همه آفاق زد
مائده از آسمان در میرسید بی شری و بیع و بی گفت و شنید
در میان قوم موسی چند کَس بی ادب گفتند: کو سیر و عدس؟
منقطع شدخوان ونان ازآسمان ماند رنج زرع و بیل و داسمان
ازعیسی چون شفاعت کرد، حق خوان فرستاد وغنیمت بر طبق
مائده از آسمان شد عائده چونکه گفت: انزل علینا مائده
باز گستاخان ادب بگذاشتند چون گدایان زله ها برداشتند
کرد عیسی لابه ایشان را که این دائم است و کم نگردد از زمین
بد گمانی کردن و حرص آوری کفر باشد نزد خوان مهتری
زآن گدا رویان نادیده ز آز آن در رحمت بر ایشان شد فراز
نان وخوان ازآسمان شدمنقطع بعد از آن زآن خوان نشد کس منتفع
ابر برناید پی منع زکات وز زنا افتد وبا اندر جهات
هر چه بر تو آید از ظلمات و غم آن ز بی باکی و گستاخیست هم
هرکه بی باکی کند درراه دوست ره زن مردان شد و، نامرد اوست
از ادب پر نور گشتست این فلک وز ادب معصوم و پاک آمد ملک
بُد ز گستاخی کسوف آفتاب شد عزازیلی ز جرات رد باب
هر که گستاخی کند اندر طریق گردد اندر وادی حیرت غریق


شعر مولانا در باب ادب

من به یک احوالپرسی خشک و خالی قانعم,
سایه ات هم گر ببینم این حوالی قانعم,
کاش می شد لحظه ای در خواب می دیدم تو را,
بی مروت من به یک بوس خیالی قانعم,
خاطره سازند هم گیلان و هم مازندران,
با تو در حد سفرهای شمالی قانعم,
گامهایت را به روی سینه ام بگذاشتی,
زیر پا چون نقشهای فرش قالی قانعم,
بی تو من از بس پریشان خاطر و آشفته ام,
گرچه هستی دم به دم حالی به حالی قانعم,
من به یک چای شبانه, با لب خندان تو,
من به جادوی نگاهت, با نگاهم قانعم...

از تــو بگذشتـم و بگذاشتـمت با دگـران

رفتم از کوی تو لیکن عقبِ سر نگران

ما گذشتیم و گذشت آنچه تو با ما کردی

تـو بمان و دگران وای به حال دگـران


رفتـه چون مه به محاقم که نشانـم ندهند

هر چه آفاق بجویند کـران تا به کــران

مــی روم تا کـه بـه صاحبنـظری بازرســم

محــرم مـا نبود دیـده ی کوته نظــران


دل چــون آینـه اهــل صفــا می شـکننــد

که ز خود بی خبرند این ز خدا بیخبـران

دل مــن دار که در زلـف شکن در شـکـنت

یادگاریست ز سـر حلقه شوریده سران


گـــل این باغ بجز حسرت و داغــم نفــزود

لاله رویــا تــو ببخشای به خونین جــگران

ره بیــداد گـــران بخت مـــن آمــوخت تـرا

ورنـــه دانـــم تو کجــا و ره بیــداد گــــران


سهـــــل باشد همه بگذاشتن و بگذشتن

کایـــن بـــود عاقبت کــار جـــــهان گـــذران

شــــــــهریـــارا غم آوارگـــی و دربـــدری

شــورهــا در دلـــم انگیخته چـــون نوســـفران

خاطرم نگذاشت یک ساعت که بدمهری کنم
گر چه دانستم که پاک از خاطرم بگذاشتی...

سعدی
" من از روزی که در بند توام آزادم" و جز تو
کسی سعدی نمی فهمد در این دنیای ماشینی...

امید صباغ نو