من از آن تافته های جدابافته نبودم که هر توهینی را ببخشایم
اما همیشه در آخر کار آن را از یاد می بردم. آن کس که تصور میکرد که من از او نفرت دارم چون می دید که با لبخندی صمیمی به او سلام می گویم غرق در شگفتی می شد و نمی توانست باور کند.
در این حال، برحسب خلق و خوی خودش، یا بزرگواریم را تحسین و یا بی غیرتی ام را تحقیر می کرد، بی آنکه فکر کند که انگیزه من ساده تر از اینها بوده است
من همه چیز حتی نام او را از یاد برده بودم...

#آلبر_کامو

همیشه
برنده کسی است
که بلد است عشق بورزد
شکیبایی پیشه کند...
و ببخشاید
نه آنکس که بهتر
میداند و داوری می‌کند....

. کپشن خاص .

من از آن تافته های جدابافته نبودم که هر توهینی را ببخشایم، اما همیشه در آخر کار آن را از یاد می بردم. آن کس که تصور میکرد که من از او نفرت دارم چون می دید که با لبخندی صمیمی به او سلام می گویم غرق در شگفتی می‌شد و نمی‌توانست باور کند. در این حال، برحسب خلق و خوی خودش، یا بزرگواریم را تحسین و یا بی غیرتی ام را تحقیر می‌کرد، بی آنکه فکر کند که انگیزه من ساده تر از اینها بوده است، من همه چیز حتی نام او را از یاد برده بودم!
سقوط

#آلبر_کامو

خدایا

سهم دستانم:بخشایش

سهم چشمانم:عشق

سهم پاهایم:معرفت

سهم دهانم: ذکر

سهم قلبم:محبت

و سهم لحظاتم را

انسانیت ببخشای

عصرتون عالی

شعری از ،استاد سخن ،سعدی.....

ز دستم بر نمی‌خیزد که یک دم بی تو بنشینم
بجز رویت نمی‌خواهم که روی هیچ کس بینم/
من اول روز دانستم که با شیرین درافتادم
که چون فرهاد باید شست دست از جان شیرینم/
تو را من دوست می‌دارم خلاف هر که در عالم
اگر طعنه است در عقلم اگر رخنه است در دینم/
و گر شمشیر برگیری سپر پیشت بیندازم
که بی شمشیر خود کشتی به ساعدهای سیمینم/
برآی ای صبح مشتاقان اگر نزدیک روز آمد
که بگرفت این شب یلدا ملال از ماه و پروینم/
ز اول هستی آوردم قفای نیستی خوردم
کنون امید بخشایش همی‌دارم که مسکینم/
دلی چون شمع می‌باید که بر جانم ببخشاید
که جز وی کس نمی‌بینم که می‌سوزد به بالینم/
تو همچون گل ز خندیدن لبت با هم نمی‌آید
روا داری که من بلبل چو بوتیمار بنشینم؟/
رقیب انگشت می‌خاید که سعدی چشم بر هم نه
مترس ای باغبان از گل که می‌بینم نمی‌چینم.......

‎ای غایب از دیده که بینی همه ما را
‎لطفی، زپس پرده برون آی خدا را

‎هرچند که ما لایق دیدار نباشیم
‎برما کرمی کن تو ببخشای خطا را

‎سلطانی وماجمله گدایان توباشیم
‎حاشا که برانی تو زدرگاه گدا را

‎در راه تو ما منتظری بی سر وپاییم
‎پایان بده هجرانی این بی وسر وپا را

‎جان همه قربان تو ای عدل خدایی
‎بنگر زضعیفان جهان دست دعا را

‎بازا که جهانی بشود عاری ازظلم
‎بردرد ضعیفان جهان آر شفا را

‎شاعر : اسماعیل تقوایی
@fanosgraphy

ببخشای بر من اگر ارغوان را نفهمیده چیدم!!
اگر روی لبخند یک بوته آتش کشیدم!!
اگر سنگ را دیدم اما،
در آئین احساس و آواز گنجشک نفس های سبزینه را حس نکردم!!
اگرماشه را دیدم اما هراس نگاه نفسگیر آهو به چشمم نیامد!! ...چرا روشنی را ندیدم؟؟
چرا روشنی بود و من لال بودم؟؟
چرا تاول دست یک کودک روستایی دلم را نلرزاند؟؟

قانون جذب در نگاه امام علی
__________________

در نامه ی 31 ( نامه ی امام علی به فرزندش امام حسن) بسیار زیبا به تجسم خلاق و قانون جذب اشاره شده است که خواندنش فارغ از هر گونه گرایش مذهبی ستودنیست.
در این خطبه این گونه نوشته شده است که:
بدان خدایی که گنج های آسمان و زمین در دست اوست، به تو اجازه ی درخواست داده، و برآورده کردن آن را به عهده گرفته است. تو را دستور داده که از او بخواهی تا ببخشاید. درخواست رحمت کنی تا ببخشاید و خداوند میان تو و خودش کسی را نگذاشته است تا حجاب و فاصله پدید آورد. و از گنجینه های رحمت او چیزهایی را درخواست کن که جز او کسی نمی تواند ببخشاید، مانند: عمر بیشتر، تندرستی بدن و گشایش در روزی. سپس خداوند کلیدهای گنجینه های خود را در دست تو گذاشته است که به تو اجازه ی دعا کردن داد، پس هرگاه خواستی می توانی با نیایش، درهای نعمت خدا را بگشایی، تا باران رحمت الهی بر تو ببارد. هرگز از تاخیر (دیر شدن) برآورده شدن نیاز، نا امید مباش، زیرا بخشش الهی به اندازه ی نیت است.
هرآنچه آرزویش را داری با جسارت و بی واسطه از خدا بخواه...

از تــو بگذشتـم و بگذاشتـمت با دگـران

رفتم از کوی تو لیکن عقبِ سر نگران

ما گذشتیم و گذشت آنچه تو با ما کردی

تـو بمان و دگران وای به حال دگـران


رفتـه چون مه به محاقم که نشانـم ندهند

هر چه آفاق بجویند کـران تا به کــران

مــی روم تا کـه بـه صاحبنـظری بازرســم

محــرم مـا نبود دیـده ی کوته نظــران


دل چــون آینـه اهــل صفــا می شـکننــد

که ز خود بی خبرند این ز خدا بیخبـران

دل مــن دار که در زلـف شکن در شـکـنت

یادگاریست ز سـر حلقه شوریده سران


گـــل این باغ بجز حسرت و داغــم نفــزود

لاله رویــا تــو ببخشای به خونین جــگران

ره بیــداد گـــران بخت مـــن آمــوخت تـرا

ورنـــه دانـــم تو کجــا و ره بیــداد گــــران


سهـــــل باشد همه بگذاشتن و بگذشتن

کایـــن بـــود عاقبت کــار جـــــهان گـــذران

شــــــــهریـــارا غم آوارگـــی و دربـــدری

شــورهــا در دلـــم انگیخته چـــون نوســـفران

شعری از ،استاد سخن ،سعدی.....

ز دستم بر نمی‌خیزد که یک دم بی تو بنشینم
بجز رویت نمی‌خواهم که روی هیچ کس بینم/
من اول روز دانستم که با شیرین درافتادم
که چون فرهاد باید شست دست از جان شیرینم/
تو را من دوست می‌دارم خلاف هر که در عالم
اگر طعنه است در عقلم اگر رخنه است در دینم/
و گر شمشیر برگیری سپر پیشت بیندازم
که بی شمشیر خود کشتی به ساعدهای سیمینم/
برآی ای صبح مشتاقان اگر نزدیک روز آمد
که بگرفت این شب یلدا ملال از ماه و پروینم/
ز اول هستی آوردم قفای نیستی خوردم
کنون امید بخشایش همی‌دارم که مسکینم/
دلی چون شمع می‌باید که بر جانم ببخشاید
که جز وی کس نمی‌بینم که می‌سوزد به بالینم/
تو همچون گل ز خندیدن لبت با هم نمی‌آید
روا داری که من بلبل چو بوتیمار بنشینم؟/
رقیب انگشت می‌خاید که سعدی چشم بر هم نه
مترس ای باغبان از گل که می‌بینم نمی‌چینم.......