ببخشید نمیتونستم کسی که ناراحتیم واسش اهمیتی نداشت رو تو زندگیم نگه دارم.

یه قسمت‌هایی از وجودم خاموش شدن که واقعا دوستشون داشتم، متاسفم برای خودم که نتونستم ازشون در برابر بزرگسالی محافظت کنم.

نوشته بود، حس میکنم اون قسمت از مغزم رو که باهاش میتونستم آدما رو تحمل کنم از دست دادم.

من گفتم عیبی نداره ولی بعدش دیگه
از ته دل نخندیدم، دیگه نتونستم
اعتماد کنم، یه قسمتی از من برای
همیشه از دست رفت، ذوقم کور شد،
برق چشم‌هام خاموش شد، من گفتم
عیبی نداره ولی تا دلت بخواد عیب
داشت......

من گفتم عیبی نداره، ولی بعدش دیگه از ته دل نخندیدم، دیگه نتونستم اعتماد کنم، یه قسمتی از من برای همیشه از دست رفت، ذوقم کور شد، برق چشم‌هام خاموش شد، من گفتم عیبی نداره ولی تا دلت بخواد عیب داشت.

بغلم کرد و گفت «اگه می‌تونستم تموم غم‌هاتو ازت می‌گرفتم اما الان فقط می‌تونم بغلت کنم.»

مجبور شدم ترکت کنم، چون نمی‌تونستم مدام از تو خواهش کنم که با من خوب باشی.

کاش می‌تونستم، همه‌ی اونایی که دوسشون دارم رو جمع کنم یه خونه مراقبشون باشم؛
همه‌ی ایران رو.

من گفتم عیبی نداره ولی بعدش دیگه از ته دل نخندیدم، من گفتم عیبی نداره ولی بعدش دیگه نتونستم اعتماد کنم به کسی، من گفتم عیبی نداره ولی یه قسمتی از من برای همیشه از دست رفت، من گفتم عیبی نداره ولی بعدش ذوقم کور شد برای همیشه، من گفتم عیبی نداره ولی بعدش تو عکسام خوشحال نبودم، من گفتم عیبی نداره ولی تا دلت بخواد عیب داشت.

‏ تو ترسو و مردد بودی منم نمیتونستم به جای دو نفر جسور و شجاع باشم...