هیچ‌وقت نمی‌فهمی که محیط چقدر می‌تونه روت تاثیر بذاره
تا وقتی که از جایی که هستی بری.

کسی که زندگی رو تنهایی یاد گرفته، هیچکس نمی‌تونه با نبودنش اونو بترسونه.

ما تو رابطه آسیب میبینیم و همون رابطه هم میتونه ما رو ترمیم کنه، گاهی ارزشش رو داره که اعصابمون براش خورد بشه، به توافق رسیدن دوتا فرهنگ و گذشته مختلف سخته اما با گفتگو و درک متقابل امکان پذیره، قرار نیست همیشه وسط راه همدیگه رو رها کنیم، بعضی‌ وقت‌ها باید بمونیم‌ و‌ بسازیم، دوباره و دوباره.

به نظرم اینکه بعضی از دیگران فقط وقتی با ما کاری دارن، بهمون پیام میدن، واقعا مشکلی نداره. ما نمی‌تونیم به همه نزدیک باشیم و دائما از همه خبر بگیریم. ظرفیت روانی و احساسی ما محدوده. اما ناگهان در موقعیتی گرفتار میشیم و یادمون میاد کسی ممکنه بتونه بهمون کمک کنه. خب باید درخواست کنیم. و در مقام کسی که ازش کمک خواسته شده، اگر بتونیم، چرا کمک نکنیم؟ فقط چون اون دیگری هر هفته به یاد ما نبوده؟

یه نصیحت:
یاد گرفتن اکسل شاید کوچیک به نظر بیاد، ولی همون یه مهارت می‌تونه مسیر شغلیت رو عوض کنه.

‏انسان قاتل خودشه، هیچ‌ چیز به اندازه خود آدمیزاد نمیتونه بهش آسیب بزنه حتی زخم‌هایی که بقیه بهت زدن هم حاصل اختیار و قدرتیه که خودت به دست‌هاشون دادی.

‏انسان قاتل خودشه؛ هیچ‌چیز به انداز خود آدمیزاد نمی‌تونه بهش آسیب بزنه. حتی زخم هایی که بقیه بهت زدن هم حاصل اختیار و قدرتیه که خودت به دستاشون دادی.

تنها چیزی که تو زندگیم بهتون ربط داره
حدتونه ..

همینطوری الکی حذف نکنید، با یه رفتار بد از آدم‌های همیشگیتون دل نکنید، بمونید، صحبت کنید و حل کنید، با صحبت همه چی حل میشه، یه روز به خودتون میاید و میبینید، سر چیزهای الکی همه آدم‌های اطرافتون رو از دست دادید و و خودتون موندید تک و تنها، جای بعضی آدم‌ها رو هیچکس نمیتونه براتون پر کنه.

‏درست ترین تعریف عشق همینه:
آدم فقط یه نفرو داره که حالشو خیلی خوب می‌کنه و همون یه نفره که می‌تونه
حالشو خیلی بد کنه.