گاهی می‌نشینیم به آدم ها فکر می‌کنیم
به آن ها که دیگر نداریمشان یا ندارندمان!
به آن هایی که زخم های بدی زدند و رفتند
یا آن هایی که زخم های بدی زدند و رفتیم ...
اما حالا که فکر می‌کنیم می‌بینیم آن قدرها هم بد نبوده اند، آن قدر ها هم رفتن لازم نبود ...
بعد دلتنگشان می‌شویم. از کجا معلوم ! شاید آن ها هم دلتنگمان می‌شوند ... اما خودمان درون خودمان می‌‌مانیم ... بدونِ اینکه بگوییم چقدر بودن همدیگر را می‌خواهیم ...

میدانی؟
رفتن تو هم همینجور است
رفتن من هم همینجور ...
زمان آدم ها را عاشقتر می‌کند ...

انسان های هم فرکانس همدیگر را پیدا می کنند.:
حتی از فاصله های دور...
از انتهای افق‌های دور و نزدیک، انگار جایی نوشته بود که اینها باید در یک مدار باشند.
یک روزی .. یک جایی است که باید با هم، برخورد کنند..آنوقت میشوند همدم، میشوند دوست، میشوند رفیق..
اصلا میشوند هم شکل..مهرشان آکنده از همه..حرفهایشان میشود آرامش،
خنده شان، کلامشان می نشیند روی طاقچه دلتان..نباشند دلتنگشان میشوی..
هی همدیگر را مرور می کنند..از هم خاطره می سازند..
یادمان باشد که حضور هیچکس اتفاقی نیست.....

رسم ” خوب ” ها همین است
حرف آمدنشان شادت می کند
و حرف رفتنشان با دلت چنان می کند
که هنوز نرفته،
دلتنگشان می شوی . . .

رسم “خوب ها” همین است :
حرف آمدنشان شادت می کند و ماندنشان با دلت چنان می کند که هنوز نرفته دلتنگشان می شوی …
.

رسم ” خوب ” ها همین است
حرف آمدنشان شادت می کند
و حرف رفتنشان با دلت چنان می کند
که هنوز نرفته،
دلتنگشان می شوی