ولی به نظرم حذف آدم‌های قدرنشناس، از حذف قند هم بهتره، امتحان کنید.

همه‌ی آدم‌ها به همون اندازه که شادن حق دارن غمگین و ناراحت باشن، سوگواری بخش غیر قابل انکاری از زندگیه.

جایی نمان که غمت بی‌ ارزش باشد، آدم‌ها اگر دوستت داشته باشند، نمیتوانند غمگینی‌ات را نادیده بگیرند.

‏با آدم‌های جسور وارد رابطه شید، آدم‌هایی که اختیار زندگی و انتخاب‌هاشون دست خودشونه و سر رابطشون با کسی تعارف ندارن.

صدتا عکس می‌گیری یکیش خوب درمیاد. آدم‌ها هم همینن. صدتا می‌بینی، یکیش خوب درمیاد...

زندگی ادامه داره، آدم‌ها میان و میرن، ولی تو همیشه باید خودت رو نگه داری
و قدر خودت رو بدونی. گاهی لازمه ک دردش رو حس کنی
ولی آخرش می‌بینی ک از دل این سختی‌ها ی ادم قوی‌تر بیرون میاد...

آدم‌‌ در بزرگسالی یاد میگیره که گاهی دوستی‌ها منقضی میشن. تقصیر کسی هم نیست.
انگار عمرش تموم میشه و یواش‌یواش میمیره، بدون اینکه دلخوری‌ای پیش اومده باشه.

جدا شدن از کسی که باهاش طعم اولین دوست داشتن رو چشیدی، مثل کندن بخشی از روحه، زخمیه که نه زمان، نه آدم‌های جدید و نه حتی گذر سال‌ها نمیتونن جاش رو پر کنن، فقط یادت میمونه و هر بار که بهش فکر میکنی دوباره همون درد از نو شروع میشه.

خدایا
بهترینِ چیزها
بهترینِ آدم‌ها
بهترینِ روزها لطفاً

از آدم‌هایی که تو رو ناراحت می‌کنن ، متنفرم
حتی اگر اون آدم خودم باشم