من خودم رو نجات میدم، خودم رو درمان میکنم، پشتم به خودم گرمه، خودم رو دارم و خودم رو دوست دارم.

تا یه سنی فکر میکنی بابا اشتباه کرده بعدتر میگی نه مامان کم گذاشت، اما وقتی واقعا بزرگ میشی میفهمی هیچ کدوم بلد نبودن چی درسته، هر دو با زخم‌های خودشون جنگیدن و تو شدی نتیجه اون جنگ ناتموم، از یجایی به بعد تقصیر اون‌ها نیست تصمیم با توعه زخم‌ها رو ادامه بدی یا درمانشون کنی.

تراپیستم میگفت پارتنر امن کم کم خودش میتونه در نقش درمانگر برای زخم های درونیت باشه. درست میگفت.

‌
«هر لحظه ممکن است
از کسی که فکر می‌کنیم
درست و حسابی می‌شناسیم
کاری سر بزند که به ما ثابت کند
شناخت و اطمینان، تقریبا هیچ است.»

- هرمان هسه

صدای بی گزند
.️.

اونجا که محمود درویش میگه:
می‌گویند: ‏«برایت خواب‌ های خوشی را آرزومندیم»
خواب زیبا به چه کارمان می‌آید؛
وقتی ما گرفتارِ بیداری دردناکی هستیم!

تو نیاز به کسی نداری که بیاد و تو رو درمان کنه، تو فقط به کسی نیاز داری که توی واقعی رو ببینه و پیشت بمونه.

و درمانِ غم‌هایَت ممکن است
شنیدنِ صدایِ کسی باشد
که دوستَش داری .️

Give yourself time to feel, heal and treat your bleeding wounds. No distraction can save you from your own thoughts.

به خود فرصت دهید تا زخم های خونریزی کرده خود را احساس و التیام و درمان کنید.
هیچ حواس پرتی نمی تواند شما را از افکار خود نجات دهد.

و اگر رفتی، هرگز بازنگرد
بازگشت تو نه تنها زخمی را درمان نمی‌کند، بلکه زخم‌های بسته را دوباره تازه می‌کند.....

"نمی‌دانستیم
برای نشستن زندگی
کنارمان
چهارپایه‌ای نداریم ...!"