یه روزهایی هم هست که از جنگیدن با زندگی خسته می‌شی. خودتو می‌کشونی گوشه‌ی رینگ اما زندگی دوباره با تمام توانش می‌افته روت. زور زندگی بیشتره، مجبورت می‌کنه دوباره سرپا شی و بجنگی. شعارش همینه «تا زنده‌ای بجنگ و زندگی کن.»

‌
آدم جنگیدن نباشید؛
به خصوص برای آنهایی که ثابت کرده اند
ارزش این جنگ، ارزش وقت و نیرو، و ارزش زخمی شدن شما را ندارند.

‏من از اولشم میدونستم که نمیشه فقط جنگیدم که تو دلم نمونه.

او
می‌جنگید تا پیروز شود،
من
می‌جنگیدم تا برایش بمیرم،
و اسم این حماقت ؛
"عشق" بود.

بهترین تیکه کتابی که خوندم ، میگه:

همیشه باید بجنگی،مخصوصا اگه فکر میکنی قراره ببازی،اتقافا همون موقع هست که باید بیشتر از همیشه بجنگی!
• |.

حالا نمیشه یبار یه چیزی بدون جنگیدن بدست بیاد؟

نمی‌شود که فقط بجنگی و تلاش کنی و وسط بمباران مشکلات دوام بیاوری و با یک حفره‌ی خالی در قلبت راه بروی و زندگی کنی! نمی‌شود که از درون احساس فقدان داشته‌باشی و از بیرون آرام و خونسرد به نظر برسی. نمی‌شود که در قبال عمیق‌ترین زخم‌ها و نیازهای وجودی‌ات پاسخی دریافت نکرده‌باشی و بهبود نیافته‌باشی و فراموش کرده‌باشی و به حواشی دلخوش شده‌باشی.
تا کجا می‌توان سرسپرده و تسلیم شرایط بود و طغیان نکرد و فریاد نزد؟
بالآخره یک‌جایی کم می‌آوری و صبرت تمام می‌شود و  سد دفاعی اندوهت می‌شکند و تمام بغض‌های فرو خورده‌ات را درست در جایی که هیچ‌کس فکرش را نمی‌کند می‌شکنی و به وسعت اقیانوس بی‌اختیار هق‌هق می‌کنی و اشک می‌ریزی و فریاد می‌زنی ...
ما چه می‌دانیم در دل آدم‌ها چه می‌گذرد؟!

#نرگس_صرافیان_طوفان

اما عزیزم، تو که غریبه نیستی؛ گاهی از جنگیدن برای چیزهایی که دیگران بدون ذره‌ای تلاش اون‌ها رو در اختیار دارن، خیلی خسته می‌شم.

‏بعضی تغییرها بی‌صدا اتفاق میفتن؛ یه روز بیدار می‌شی و می‌بینی با خودت صادق‌تری، دنبال تأیید کسی نیستی، برای موندن کسی نمی‌جنگی.
یه آرامش عجیبی با خودش به همراه داره، چون بالاخره ارزش خودتو فهمیدی.
همین، برای شروع دوباره کافیه.🤍

و صبر می‌کردیم تا سرانجام شب شود
که زخم‌هایمان را ببندیم و صبح هنگام
دوباره بلند شویم و بجنگیم برای زندگی 🤍

♡