آدم‌ها از همدیگه دور میشن، بعضی وقت‌ها بخاطر حرف‌هایی که نباید به هم بزنن ولی میزنن و بعضی وقت‌ها بخاطر حرف‌هایی که باید به هم بزنن ولی نمیزنن.

با هم حرف بزنید؛ بیشتر فاصله‌ها به خاطر سکوت و حرف‌های نگفته شکل می‌گیرن.

ولی قبول داری بعضی آدم‌ها حیفت میکنن؟ حرف و عملشون یکی نیست، اعتمادت رو، احساست رو، قلبت رو، حال خوبت رو، حتی قنج رفتن دلت رو حیف میکنن، کاش آدم‌ها رو با حرف‌هاتون و کارهاتون حیف نکنید.

حرف‌ها زیبایند و نتیجه‌اش را در عمل باید دید،
کارخانه‌ی تَبــرسازی و شعار حمایت از درختان سبز؟

سردرد، معده درد و مشکل‌های دیگه‌ام بخاطر حرف‌هاییه که ریختم تو خودم، حرف‌‌هایی که باید فحش میشدن تو روی یه سری آدم که سرم درد نگیره، تهوعی که باید خالی میشد تو روی یه تعداد که معده درد نشه، قلبی که یه تعداد شکستنش و تهش گفتن تو چقدر کم ظرفیتی.

انقدر از سر و ته حرف‌هامون زدیم که دل کسی نشکنه چیزی که موند فقط سکوت بود.

‌دقیقا همونجایی که داستایوفسکی
تو شب‌های روشن گفت :
«‏از خودش می پرسد؛
من چرا باید به یک نفر
احتیاج داشته باشم
که با او دو کلمه حرف بزنم؟
خودم با خودم می‌توانم
بیشتر از دو کلمه حرف بزنم
و حرف‌های خودم را
راحت‌تر بفهمم
و اگر کسی به اینجا برسد
دیگر نه می‌گردد،نه انتظار می‌کشد.»

می‌گفت "بعضی حرف‌ها از جنس پلاستیکه، سیصد سال طول می‌کشه تا توی قلبت تجزیه بشه."

من ترکت نمی‌کنم.
من با یه بحث ترکت نمی‌کنم.
من بخاطر اینکه هنوز زخمای قبلیتو داری ترکت نمی‌کنم.
من بخاطر اینکه تو اشتباه کردی ترکت نمی‌کنم.
من بخاطر اینکه گاهی اوقات
حرف‌های نادرست می‌زنی ترکت نمی‌کنم.
من بخاطر اینکه کسی بهت یاد نداده
چجوری ارتباط بگیری ترکت نمی‌کنم.
من بخاطر اینکه گاهی وقتا مود خوبی نداری ترکت نمی‌کنم.
ما باهم یاد می‌گیریم.
باهم رشد می‌کنیم.
باهم پیشرفت می‌کنیم.
باهم آینده رو می‌سازیم.

آره عوض شدم چون ارزش خودم رو فهمیدم، فهمیدم باید خودم رو دوست داشته باشم، فهمیدم نباید همیشه کنار بیام، فهمیدم آدم‌ها شبیه حرف‌هاشون نیستن، فهمیدم دلسوزی زیاد اشتباهه، فهمیدم باید خودم رو جای درست خرج کنم و فهمیدم تهش فقط خودم رو دارم، آره تجربه‌هام از من چیزی ساخته که دیگه نمیتونم و نمیخوام مثل قبل باشم.