پُریم،
از سوال‌هایی که یک نفر
جوابی برایشان داشت و بی جوابمان گذاشت،
از رفتن‌هایی که هر چه کردیم
به هر دری زدیم
نشد که فراموشش کنیم،
از آن‌هایی که آمدند،
ماندند،
و سالها طول کشید تا بفهمند
آدمِ قصه‌شان نبودیم؛
پریم
از شب‌هایی که برای صبح شدنشان جان کندیم،
از کوچه و خیابان‌هایی که طاقتِ
دیدنشان را سالهاست نداریم،
ما پر از ترسیم.

#محمد_ارجمند

•
کاشکی آدمـ ها با دورشدنشان دوست داشتن‌شان را هم می‌بردند

♡

آنقدر خاص دوستت داشتم
که یک ذره از خودم را
برای خودم نگه نداشتم
دنیا پر از آدمهاییست
مثل من
که خودشان را
جایی جا گذاشتند
که دیگر هیچ جایی
برای بلندشدنشان نیست


. .

می‌گویند؛
دنیا متعلق به کسانی است
که زود از خواب بیدار می شوند،
دروغ است!
دنیا متعلق به کسانی است
که از بیدار شدنشان خشنودند.

#مونیکا_ویتی



#mim.

آنقدر خاص دوستت داشتم
که یک ذره از خودم را
برای
خودم نگه نداشتم
دنیا پر از آدمهاییست مثل من
که خودشان را
جایی جا گذاشتند که دیگر
هیچ جایی
برای بلندشدنشان نیست

#امیر_وجود

✿ کپشن خاص ✿

امشب هم مثل تمام شب‌های دیگری که تو را کم دارند صبح می‌شود!،
اما یادت باشد
بعضی شب‌ها سیاه‌تر از باقی شب‌های دیگرند...
صبح می‌شوند، ولی تا صبح شدنشان انگار هر ثانیه هزار سال به طول می‌انجامد!
این درست از همان شب‌هایی‌ست که می‌گویند؛ «فلانی یک شبه موهایش سپید شد!»


#علی_سید_صالحی

✿ کپشن خاص ✿

پُریم،
از سوال هایی که یک نفر
جوابی برایشان داشت و بی جوابمان گذاشت،
از رفتن هایی که هر چه کردیم
به هر دری زدیم
نشد که فراموشش کنیم،
از آن هایی که آمدند،
ماندند،
و سالها طول کشید تا بفهمند
آدمِ قصه شان نبودیم؛
پریم
از شب هایی که برای صبح شدنشان جان کندیم،
از کوچه و خیابان هایی که طاقتِ
دیدنشان را سالهاست نداریم،
ما پر از ترسیم،
پر از دلهره ی اینکه مبادا
جوهرِ احساسمان را با آدم های اشتباه تمام کنیم
و نمانَد برایمان دوست داشتنی،
نمانَد احساسی!

محمد ارجمند

همه آدم ها زخم خورده اند .
به هر کس که نگاه می کنم ؛
آنکه دوستم دارد و آنکه
می خواهد سر به تنم نباشد .
به نگاهشان
خنده هایشان
دور شدنشان و محو شدنشان
انسانِ بی زخم نیست .
انسان ها تنها مدارا می کنند .
مدارا می کند تا بلکه زخم هایش فراموش شود ؛
فراموش نمی شود...

. .

.
کـاش آدمـ هـا بـا دورشدنشان دوست داشتنشان را هم می‌بردند.‍..

♡

یکی از مایوس کننده ترین مسائل در قرن بیستم این بود که معلوم شد تحصیل اجباری و پیشرفت تکنولوژی و پیشرفت دانش و فرهنگ به هیچ روی منجر به بهتر شدن آدم ها یا محتاط تر و مهربان شدنشان، آن گونه که در قرن نوزدهم سخت بدان باور داشتند، نمی شود.
و عده ی کثیری از قاتل ها و آدمکش ها و عاملان کشتارهای دسته جمعی اتفاقا عاشق هنر هستند
و به اپرا گوش می دهند
و به نمایشگاه ها می روند
و شعر می سرایند و علوم انسانی و طب می خوانند..
و در میان فیلسوفان این عقیده شیوع بیشتری پیدا کرد که قرن بیستم نقطه ی پایانی بر اومانیسم نهاده است و دوران تازه ای آغاز شده است که آن را پسااومانیسم خواندند،
چون روشن نبود چگونه باید این دوران تازه را تعریف کرد...


" شهر فرنگ اروپا
پاتریک اوئورژدنیک "