تو ادمی که هیچی براش مهم نبود رو غمگین کردی.

دیدی یه خونه وقتی خالی میشه
چقدر غمگین و بی پناه میشه؟
آدمیزاد هم بدون بعضی آدمها
همینقدر بی پناه و تنهاست…

رها
کن،
مگر
ندیدی
هر
که
اهمیت
داد
غمگین‌تر
بود!

وقت برای انجام کار اضافه نداشت، شب‌ها برای خود غمگینش گریه میکرد و روزها برای زندگی‌اش تلاش‌.

نیاز دارم یکی بیاد بگه جونم؟ چه کاری از دستم برمیاد؟ من چمدونم رو جمع کنم و زندگیم رو بذارم کف دستش بگم بیا، این برای تو، من دیگه نمیخوامش، میدونم غمگینه و گرد و خاک گرفته، درب و داغونه و از درزهاش ناچاری چکه میکنه و بوی نا میده ولی تو که زورت میرسه، تو که از پسش برمیای، نگه‌اش دار تا من برم گم شم.

دیگر هیچ رفتن و ترک شدنی عمیقاً غمگینم نمی‌کند؛ آن‌که باید می‌مانْد، رفت. دیگر چه فرقی می‌کند چه کسی بیاید و چه کسی برود…


. .

تا مغز استخون غمگینم میکنی عزیزم، به جایی رسیدم که هم نبودنت غمگینم میکنه، هم بودنت.

جنگی تمام نشدنی‌ است بین «من غمگین» و «منی که تلاش می‌کند غمگین نباشد».

قسمتِ غمگینِ ماجرا اینجاست
گل‌هایی که به مواظبتِ بیشتری نیاز داشتند
باغبان‌های بی‌تفاوت‌تری نصیبشان شد .

همه این مدت زندگیم جوری سپری شده که میتونم سال‌ها بدون اینکه هیچ اتفاق ناراحت‌کننده و غم‌انگیزی بیوفته، غمگین بمونم.