..𝑌𝑜𝑢 𝐻𝑒𝑎𝑙 𝑀𝑒 𝐼𝑛 𝐴 𝑊𝑎𝑦 𝑇ℎ𝑎𝑡 𝐼 𝐶𝑎𝑛'𝑡 𝐻𝑒𝑎𝑙 𝑀𝑦𝑠𝑒𝑙𝑓.

تو حالمو خوب می‌کنی،
جوری که خودم از پسش برنمیام

من خیلی آدمه میفهم ولی به روت نمیارم، تمام کارهات یادم میمونه، یه قدم برداری ده قدم برات برمیدارم، و برم واسه همیشه رفتم هستم.

از روابط انسانی پیچیده خوشم نمیاد. هر چیزی که لازم باشه براش دروغ گفت، سیاست بخواد و احساسات واقعی رو پنهون کرد، ارزشش و نداره.

‏همیشه احتمال "شاید میدونه اما به روم‌ نمیاره" رو در نظر بگیرید...

غم هم همیشه اینجوری نمیاد سراغت که تبدیل به یه سایهٔ سنگین بشی. گاهی اوقات هم یه جوری میاد که یه حس دلنشینه ولی پدرت رو هم در میاره. ولی بهش می‌گی نرو لطفاً. باش. پدرم رو در بیار.

من توانایی این رو ندارم که نزارم درد بکشی و نزارم کسی ناراحتت کنه و اینکه میبینم هیچ کاری از دستم برنمیاد واسم زجرآوره، این توانایی رو دارم که به اندازه‌ تموم ثانیه‌هایی که باید کنارت باشم و نیستم از خودم متنفر باشم، من در مقابل این دوست داشتن مسئولم و باید رنجش رو بکشم.

من راننده تاکسی داره حرف میزنه دلم نمیاد بگم پیاده میشم، شما وسط چت ول میکنی میری؟

از یه نقطه‌ای به بعد تصمیم گرفتم اونی نباشم همه کس و همه چیز رو درک میکنه و کنار میاد، الان فقط درک میکنم ولی کنار نمیام وظیفه من نیست که با همه چیز کنار بیام.

تهشم هیچکی یادش نمیاد براش چیکار کردی.

دوری و دوستی هم چیز خوبیه؛ حرمت‌ها حفظ می‌شه، حد و مرزها مشخصه و توقعات بی‌جا به وجود نمیاد.