یکی از چیزهایی که توی آدم‌ها ازش می‌ترسم، ماهیت‌شون بعد از رسیدنه. اکثر آدم‌ها وقتی می‌رسن، خیلی‌چیزها درون‌شون تغییر می‌کنه. در حدی که احساس می‌کنی انگاری هیچ‌وقت نمی‌شناختی‌شون.

هر چی بزرگ‌تر می‌شی می‌فهمی یک سری اتفاق‌ها یا آدم‌ها رو نمی‌تونی برای مدت طولانی نگه داری. ولی انقدر می‌ارزن که ریسک داشتن‌شون رو تو همون تایم کم هم می‌پذیری.

آدم‌ها زیبان نه به‌خاطر چهره و یا اندام‌شون و یا حتی قشنگی کلام‌شون، بلکه به‌خاطر اون انرژی‌ای که از درون‌شون ساطع می‌شه. به قول شاعر: "از کوزه همان برون تراود که در اوست."

بقیه‌رو آروم می‌کنی، با حرف‌هایی که خودت آرزویِ شنیدن‌شون رو داری.

People never change. They just change the way they lie

آدما هیچوقت تغییر نمیکنن، فقط مدل دروغ گفتن‌شون رو تغییر میدن

دست بردار نیستم. چون ایده‌ها برام مثل بذرن؛ اگه خاک‌شون رو پیدا نکنن، توو ذهنم از بین می‌رن. ولی اگه فرصت کاشتن‌شون رو بهم بدی، دیر یا زود شکوفا می‌شن.

بعضی آدم‌ها مثل خونه می‌مونن عزیزم،
از دست دادن‌شون مثل از دست دادن دادن خونه و کاشانه‌ست،‌ آدم بدون بعضی آدم‌ها بی‌پناه‌ترین و تنهاترینه.
«کاش که بی‌پناه نشی عزیزم.»

. .

آدما هرچی با همدیگه صمیمی‌تر میشن، به همون نسبت پتانسیل شبیه به هم شدن‌شون بیشتر میشه. مثلا یه دفعه به خودت میای و میبینی خندیدنتون مثل همه، نظرات و افکارتون مثل همه، سلیقه‌هاتون مثل همه، و یه دفعه می‌بینی یه نفر شبیه خودت کنارت داری! همونقدر عزیز، همونقدر دوست‌داشتنی، همونقدر نزدیک ...

بهشون رو بدی؛
اون روشونو بهت نِشون میدَن :)




.. ..

هیچوقت احساساتِ دائِمی خودتونو به یه آدم موقتی نِشون نَدید.