اصلا با غر شنیدن حال نمی‌کنم. حس می‌کنم طرف خالی می‌شه و من پر می‌شم از غصه‌های اون.

حالم‌‌ رو کافکا خیلی خوب توصیف می‌کنه:

دچار نوعی بهت‌ زدگی و بی‌حسی شده‌ام
احساس خستگی نمی‌کنم ، خوابم نمی‌آید
غصه‌دار نیستم ، شاد هم نیستم

♡

‌ از یه سنی به بعد
دیگه هیچی رو مثل سابق
جدی نمی‌گیری
حرفا، اومدن و رفتنا، غصه‌ها، آدما.

هر وقت خواستید بفهمید کسی واقعیه یا نه؟
به میزان حضورش توی مشکلات و غصه‌هاتون نگاه کنید.
تو خوشیا، همیشه آدم پیدا میشه :)

جناب قبانی میگه «خلف الإهتمام تختبئ کل معانی الحب»، عشق وابسته به یک‌چیزه؛ «توجه». میگه: «اگه کسی بهت گفت دوستت دارم، ولی بهت توجه نکرد، بدون که دوستت نداره. ولی اگر کسی حواسش بهت بود، از غصه‌ت غمگین شد، تو جمع‌ها نتونست بهت بی‌توجه باشه و همیشه پیگیرت بود، حتما دوستت داره.»
خلاصه که اینجوریاس، خودتونو گول نزنید!


. .

ز غصه‌ها که تو دانی کدام ازین بتر آخر
که میل سوی تو داریم و ره به سوی تو مشکل...

- ‌اوحدی ‌

.

.
صبحی را آرزو می‌کنم که بیدار شویم
و ببینیم؛ بی‌خیال‌ترین آدمِ رویِ زمین شده‌ایم و هیچ چیز،
برای‌ِمان مهم نیست!
بی‌تفاوت شده باشیم به غصه‌ها، به رنج‌ها و مصیبت‌ها.
لم داده باشیم گوشه‌ای و همین‌طور بی‌دلیل؛ حال‌ِمان خوب باشد...

من همیشه غصه‌ی حرفایی رو می‌خورم که لیاقتم نبوده بشنوم...!
از آدمایی که روشون خیلی حساب کرده بودم :)

چقدر خدا قشنگ تو قرآن میگه:

«قُلْ إِنَّ الْأَمْرَ کُلَّهُ لِلَّهِ»
وقتی همه کارهات دست منه، غصه‌ی چی رو می‌خوری...؟

احساست رو خرج آدمی کن که مال یه نفر بودن رو بلد باشه، یکی که قدر لحظه‌‌هایی که کنارته رو بدونه، قدر اهمیت دادنات و حرص خوردنات رو بدونه، نه یکی که فقط باعث بشه به غم و غصه‌‌هات اضافه بشه و بعدش هم رهات کنه بره.