‏کاش گلدان پشت پنجره‌ات بودم؛ هِی زرد می‌شدم، هی غصه‌اَم را میخوردی

.࿐

همیشه که نباید بنشینیم و
بدی‌هایِ زندگی‌ِمان را مرور کنیم؛
گاهی باید نشست و
پا بر روی پا انداخت و
خوشی‌ها را شمرد،
چای نوشید و پشت کرد به تمامِ نداشتن‌ها و غصه‌هایی که عمری با آن‌ها زندگی کردیم


. .

دلم میخواد دیگه ناراحت نباشم ولی انقد طولانی ناراحت بودم که یادم نمیاد قبل ناراحت بودنه چه شکلی بودم و همه زندگیمو دور ناراحتیه ساختم و حتی نمیدونم بدون غصه‌هام کیم یا اصلا وجود دارم یا نه.

من با کشته شدن هرکسی غصه خوردم ولی نمی‌دونم چرا غصه‌ای که برای هواپیما میخورم یجور دیگه‌اس، هیچوقت کهنه نمیشه، هیچوقت کم نمیشه و بازم مثل روز اول قلبمو فشار میده.

واسه کسایی غصه خوردی
که از غصه‌خوردنت خوشحال بودن...
ای آدم ساده.

آدمها میتونن تنها زندگی کنن. میتونن خودشون، خودشون رو دوست داشته باشن. ولی شاید بعضیها لازم دارن که یکی تو زندگیشون باشه، یه آدمی که به قول عادل دانتیسم، «یکی باید باشه که وقتی نگاش میکنی
نه اینکه غصه‌هات یادت بره
نه..
فقط یادت بیاد دلیلِ بزرگتری
برای خوشحال بودن داری ...»


. .

آدم‌ها می‌تونن تنها زندگی کنن.
می‌تونن خودشون خودشون رو دوست داشته باشن.
ولی شاید بعضی‌ها لازم دارن که یکی تو زندگیشون باشه، یه آدمی که به قول عادل دانتیسم،
«یکی باید باشه که وقتی نگاش می‌کنی نه این‌که غصه‌هات یادت بره؛
نه...
فقط یادت بیاد دلیلِ بزرگتری
برای خوشحال بودن داری...»

ببخشید یه کاری پیش اومده، خودم غصه‌شو می‌خورم برمی‌گردم.

مثلا همین که تو هر بار از دردهایت
می‌گویی و من برایت اشک میریزم
یا تو هر جا باشی از غصه‌های من دلت
می‌گیرد …
همین که شادی تو رووی لب‌های من لبخند می‌آورد
و خوشحالی من باعث خوشحالی تو
می‌شود …
حتی اگر در هیچ شناسنامه‌ای ثبت نشود باعث پیوند ماست …
تو عجیب‌ترین وابستگی دنیایی…
هیچکس منی…
همه کس منی!

آدمارو اون غصه‌هایی پیر میکنه که هیچکی ازشون خبری نداره . . .!