‏أهرب من حزنک؛
إنه لا ینتهی... إن انتظرت!

از غم و غصه‌هات فرار کن؛
اگه منتظرشون بمونی... تمومی ندارن!



. .

دیگه جونم قد نمیده برای غصه‌های آدم‌های دنیا، حتی غصه‌های کوچیک خودم هم برام سنگین شدن، چه برسه به غم‌های بزرگ و دور، بعضی وقت‌ها ما بی‌احساس نمیشیم، فقط دیگه ظرفیت قلبمون تموم میشه.

اصلا با غر شنیدن حال نمی‌کنم. حس می‌کنم طرف خالی می‌شه و من پر می‌شم از غصه‌های اون.

حالم‌‌ رو کافکا خیلی خوب توصیف می‌کنه:

دچار نوعی بهت‌ زدگی و بی‌حسی شده‌ام
احساس خستگی نمی‌کنم ، خوابم نمی‌آید
غصه‌دار نیستم ، شاد هم نیستم

♡

‌ از یه سنی به بعد
دیگه هیچی رو مثل سابق
جدی نمی‌گیری
حرفا، اومدن و رفتنا، غصه‌ها، آدما.

هر وقت خواستید بفهمید کسی واقعیه یا نه؟
به میزان حضورش توی مشکلات و غصه‌هاتون نگاه کنید.
تو خوشیا، همیشه آدم پیدا میشه :)

جناب قبانی میگه «خلف الإهتمام تختبئ کل معانی الحب»، عشق وابسته به یک‌چیزه؛ «توجه». میگه: «اگه کسی بهت گفت دوستت دارم، ولی بهت توجه نکرد، بدون که دوستت نداره. ولی اگر کسی حواسش بهت بود، از غصه‌ت غمگین شد، تو جمع‌ها نتونست بهت بی‌توجه باشه و همیشه پیگیرت بود، حتما دوستت داره.»
خلاصه که اینجوریاس، خودتونو گول نزنید!


. .

ز غصه‌ها که تو دانی کدام ازین بتر آخر
که میل سوی تو داریم و ره به سوی تو مشکل...

- ‌اوحدی ‌

.

.
صبحی را آرزو می‌کنم که بیدار شویم
و ببینیم؛ بی‌خیال‌ترین آدمِ رویِ زمین شده‌ایم و هیچ چیز،
برای‌ِمان مهم نیست!
بی‌تفاوت شده باشیم به غصه‌ها، به رنج‌ها و مصیبت‌ها.
لم داده باشیم گوشه‌ای و همین‌طور بی‌دلیل؛ حال‌ِمان خوب باشد...

من همیشه غصه‌ی حرفایی رو می‌خورم که لیاقتم نبوده بشنوم...!
از آدمایی که روشون خیلی حساب کرده بودم :)