من به دوست داشتن هیچکس نیاز نداشتم اما تو اولین و آخرین کسی بودی که دلم میخواست دوستم داشته باشه.

‏اگه میخواستی انجام میدادی حتی اگه از آسمون سنگ میبارید ولی تو نمیخواستی.

میگفت تو خیلی زودرنجی، دلم میخواست بهش میگفتم آدم‌ها از کسایی که دوستشون دارن بیشتر میرنجن وگرنه بقیه که مهم نیستن.

تا حالا با کسی بودی که انگار میخواست دوستت داشته باشه ولی نمیتونست بمونه؟ اسم این مشکل سرد بودن نیست، اسمش ترس از صمیمی شدنه، وقتی توی کودکی نزدیک بودن به کسی براش درد بوده، مغز یاد میگیره اگه کسی زیاد نزدیک شد فرار کن یا نابودش کن، برای همین بعضی‌ها عاشق میشن اما تو رابطه نمیمونن.

هیچوقت به جمله‌ی «اگه بخواد خودش پیام میده» اعتقاد نداشتم ، چون من میخواستم و پیام ندادم

‏این قضیه "اگه میخواست، انجام میداد" خیلی ناراحت کننده‌ست واقعا. انگار با سیلی میزنه تو صورتت میگه تو ارزششو نداشتی

‏دلم میخواست بدون هم نتونیم، نه اینکه من نتونم و تو بتونی.

اونجا که میخواستی مثل خودشون باشی، اما نخواستی!
صَد هیچ، بُردی...!
بعدا میفهمی چی میگم.

وقتی یکی میگه اگه میخواست برمیگشت، من یاد وقت‌هایی میفتم که میخواستم، ولی هیچوقت برنگشتم.

آدمایی که از "خودت بودنت" خشمگین میشن، همونایین که دلشون میخواست ازت یک نسخه ی قابل کنترل بسازن! نسخه ای که بتونن ازش باج گیری عاطفی کنن.