مرا چه چیزی نجات داد؟!
دیدار تو وقتی دلم بهانه ای برای تپیدن میخواست.

من میخواستم تو همه‌ی ”نمیشه“ های خودت رو حل‌ کنی ولی خب شاید جون جنگیدن نداشتی..

دلم میخواست الان کنارت باشم باهات حرف بزنم بهت بگم غصه نخور، من هستم من هستم حتی وقتی که تو حال خودت نباشی تو قرار نیست تنها بمونی من همیشه شنونده حرفاتم من همیشه همراهتم همیشه ازت حمایت میکنم اصلا بیا غصه هاتو نصف کنیم نصف اولش مال من نصف دومش بازم مال من. تو فقط خوب باش، همین.

شنیدن جمله‌ی میخواستم برات فلان کارو کنم روانیم میکنه عزیزم اگه میخواستی میکردی

‏فک میکنم دلیل تغییر رفتار ناگهانی آدما اینه که یا به چیزی که ازت میخواستن رسیدن، یا مطمئن شدن دیگه نمیرسن.

من دلم نمیخواست خیلی چیزارو تجربه کنم، دلم نمیخواست تا اون حد عصبانی و ناراحت بشم، دلم نمیخواست اونجوری ذوقم کور شه، دلم نمیخواست پروانه‌های تیکه تیکه شده‌ی خونی رو بالا بیارم، یا همه‌ی اون حسای قشنگ برام یه کابوس شن، دلم نمیخواست انقدر اذیت شم که الان هرکاری کنم نتونم خوشحال شم، دلم نمیخواست همه‌ ی حِسام له شه و الان بی حس شم، نمیخواستم اینجوری از زندگی درس بگیرم.

ولی در نهایت متوجه میشی که چیز زیادی نمیخواستی، بلکه از شخص اشتباهی انتظار داشتی.

من فقط دلم میخواست تو برای من آدم بهتری باشی، نه یه غریبه.

میگفت تو خیلی زودرنجی، دلم میخواست بهش میگفتم آدم‌ها از کسایی که دوسشون دارن بیشتر میرنجن، وگرنه بقیه که مهم نیستن.

میدونی چی میسوزونه؟
اینه که همه‌چی می‌تونست درست باشه،
می‌تونستیم کنار هم باشیم،
می‌تونستیم از پس سختیا بربیایم،
می‌تونستیم یه زندگی بسازیم که خیلیا فقط حسرتشو می‌کشن…
ولی چی شد؟
هیچی… چون تو نخواستی!
فقط همین.
نه تقدیر بود، نه بدشانسی، نه هیچ‌چیز دیگه… فقط خواستنِ تو کم بود.
من هزار بار خواستم،
هزار بار جنگیدم،
ولی یه‌نفره هیچ رابطه‌ای ساخته نمیشه.
تو نمیخواستی…
و من موندم با هزار تا “می‌شد” که هیچ‌وقت نشد . .


. .