بعضی اوقات متقاعد میشم که برای هیچ رابطه‌ی انسانی مناسب نیستم، چون انگار یا زیادی احساس میکنم، یا انقدر بی‌حس میشم که حتی خودمم نمیفهمم چی میخوام.

این جمله قشنگه ، میگه:

وقتی رنج تمام میشود ، روحی تازه میزاید
شبیه‌پرنده‌ایی‌که‌نخستین‌بارپرواز‌را‌میفهمد
• |.

من خیلی آدمه میفهم ولی به روت نمیارم، تمام کارهات یادم میمونه، یه قدم برداری ده قدم برات برمیدارم، و برم واسه همیشه رفتم هستم.

ولی باید یه نفرو توی زندگیت داشته باشی که وقتی باهاش حرف میزنی تو دلت بگی؛
وای چقد میفهمه من چی میگم :)


. .

خداروشکر که همدلی چیزیه که میشه یادش گرفت و در خودت پرورش بدی، پس توروخدا همدلی و یاد بگیرین، بدترین ارتباط مربوط با آدماییه که همدلی بلد نیستن، چون حرف میزنی و بی تفاوت رد میشن! و این باعث میشه هم از اون شخص به مرور دلسرد و دورتر بشی و هم اینکه اون شخص هیچوقت نمیتونه یک رابطه گرم و صمیمی بر پایه تبادل عاطفی دوطرفه برقرار کنه.
گاهی فقط با گفتن اره میفهمم چی میگی، کلی حس خوب میتونین در درون طرفتون ایجاد کنین.

یادمه میگفت :

" عاشقم دست خودم نیست بهم میریزم
که تو هم با دگران خوب شوی هم با من! "

الان میفهمم چی میگه...

ولی کاش یکی بود بهم می‌گفت:
بشین رو به روم از چیزای که
فکر میکنی واسه هیچکس مهم نیست
و هیچکس نمی‌فهمه برام بگو
واسه من مهمه،
من میفهمم.

درست زمانی عاقل می‌شی که...
برات مهم نیست کی دوست داره کی دوست نداره،
مهم نیست کی تَنهات گذاشته...
کی همیشه و تو هر شرایطی کنارت بوده
مهم نیست در نبودت کی اذیت میشه کی خوشحال میشه...
میفهمی که آدما رنگ عوض می‌کنن و اونی که تو ظاهرن ، نیستن
و همونجاست که دیگه هیچی برات مهم نیست و فقط خودتی که مهمی.

یه روز از خواب پا میشی، صبحانه‌ت رو میخوری، مسواکت رو میزنی، میری به کارات برسی و دیر یا زود میفهمی که بهش فکر نکردی؛ به اون اتفاق، به اون روز، به اون حرف، به اون آدم.

آدما خیلی دیر میرسن، خیلی دیر محبت میکنن، خیلی دیر میفهمنت، خیلی دیر پشیمون میشن، و دقیقا بین همین فاصله‌هاست که از چشمت میفتن و دیگه هیچوقت بهشون حسی پیدا نمیکنی.