من همیشه به زندگی امید دارم،
به اتفاقای خوب،
به چیزی که نیست ولی ممکنه پیش بیاد،
به نوری که نیست ولی ممکنه بتابه،
به دری که بسته‌ست ولی ممکنه باز بشه!
چون هر لحظه ی زندگی پر از فرصت‌های ناپیداست،
گاهی چیزی که میخوای، پشت یه پیچِ ساده پنهان شده....
شاید نشه همه چیز رو کنترل کرد،
ولی میشه به بهترین‌ها ایمان داشت.
یاد بگیر همیشه به امید یه روز بهتر،
بلند شی و ادامه بدی...
چون فردا هنوز نیومده و معجزه‌ش
می تونه برای تو باشه...

ما کجا گمشده‌ایم؟
تهِ بن‌بست چرا ناپیداست؟


"محمد صالح علا"

آری
آغاز دوست داشتن است
گرچه
پایان راه ناپیداست
من به پایان دگر نیاندیشم
که همین دوست داشتن زیباست

چه رفیقان عزیزی که بدین راه دراز
بر شکوه سفر آخرتم، افزودند
اشک در چشم، کبابی خوردند
قبل نوشیدن چای،
همه از خوبی من میگفتندس
ذکر اوصاف مرا،
که خودم هیچ نمی دانستم.
نگران بودم من،
که برادر به غذا میل نداشت
دست بر سینه دم در ایستاد و غذا هیچ نخورد
راستی هم که برادر خوب است.
دست تان درد نکند،
ختم خوبی که به جا آوردید
اجرتان پیش خدا
عکس اعلامیه هم عالی بود،
کجی روبان هم،
ایده نابی بود
متن خوبی که حکایت می کرد
که من خوب عزیز
ناگهانی رفتم
و چه ناکام و نجیب
دعوت از اهل دلان،
که بیایند بدان مجلس سوگ
روح من شاد کنند و تسلی دل اهل حرم
ذکر چند نام در آن برگه پر سوز و گداز
که بدانند همه،
ما چه فامیل عظیمی داریم.
رخصتی داد حبیب،
که بیایم آنجا
آمدم مجلس ترحیم خودم،
همه را میدیدم
همه آنهایی،
که در ایام حیات،
نمی دیدمشان
همه آنهایی که نمی دانستم،
عشق من در دلشان ناپیداست.
واعظ از من می گفت،
حس کمیابی بود
از نجابت هایم،
وز همه خوبیهام
و به خانم ها گفت:
اندکی آهسته
تا که مجلس بشود سنگین تر
سینه اش صاف نمود
و به آواز بخواند:
” مرغ باغ ملکوتم نی ام از عالم خاک چند روزی قفسی ساخته اند از بدنم.”
راستی این همه اقوام و رفیق
من خجل از همه شان
من که یک عمر گمان میکردم تنهایم و نمی دانستم
من به اندازه یک مجلس ختم،
دوستانی دارم!