من به یک احوالپرسی خشک و خالی قانعم,
سایه ات هم گر ببینم این حوالی قانعم,
کاش می شد لحظه ای در خواب می دیدم تو را,
بی مروت من به یک بوس خیالی قانعم,
خاطره سازند هم گیلان و هم مازندران,
با تو در حد سفرهای شمالی قانعم,
گامهایت را به روی سینه ام بگذاشتی,
زیر پا چون نقشهای فرش قالی قانعم,
بی تو من از بس پریشان خاطر و آشفته ام,
گرچه هستی دم به دم حالی به حالی قانعم,
من به یک چای شبانه, با لب خندان تو,
من به جادوی نگاهت, با نگاهم قانعم...

گفتند چرا سنگ
گفتیم مگر در آن صبح غریب
اولین نقشها و کلمات را
اجداد بیابانگردمان
بر سنگ نتراشیدند.

مگر کافی نیست که نانمان هنوز از زیر سنگ بیرون می آید
و ناممان شتابان می رود
که بر سنگ نوشته شود.

سنگمان را کسی به سینه نزد
و سرمان تا به سنگ نخورد آدم نشدیم

"عباس صفاری"

در بازی زندگی ٬ شاید نقشهایی باشند که بد نوشته شده باشند، اما نقشهای خوب هم کم نیستند .
انتخاب هر نقشی، اختیاری و بعهده ماست .
نقش خوبی انتخاب کن و به خوبی آنرا اجرا کن ...
مطمئن باش موفقیت و شادمانی واقعی از آن توست ...

کودکی ها

کودکی هایم اتاقی ساده بود
قصه ای ، دور ِ اجاقی ساده بود
شب که می شد نقشها جان می گرفت
روی سقف ما که طاقی ساده بود
می شدم پروانه ، خوابم می پرید
خوابهایم اتفاقی ساده بود
زندگی دستی پر از پوچی نبود
بازی ما جفت و طاقی ساده بود
قهر می کردم به شوق آشتی
عشق هایم اشتیاقی ساده بود
ساده بودن عادتی مشکل نبود
سختی نان بود و باقی ساده بود

کودکی ها
کودکی هایم اتاقی ساده بود
قصه ای دور اجاقی ساده بود
شب که میشد نقشها جان میگرفت
روی سقف ما که طاقی ساده بود
میشدم پروانه خوابم می پرید
خوابهایم اتفاقی ساده بود
زندگی دستی پر از پوجی نبود
باری ما جفت و طاقی ساده بود
قهر میکردم به شوق آشتی
عشقهایم اشتیاقی ساده بود
ساده بودن عادتی مشکل نبود
سختی نان بود و باقی ساده بود
قیصر امین پور