آرام بگیر امشب، ما هر دو پُر از دردیم
در آتش و یخبندان، داغیم ولی سردیم

داغیم، نمی‌فهمیم تا فاجعه راهی نیست
سردیم، نمی‌خواهیم از فاجعه برگردیم

از مرهمِ یکدیگر تا زخمیِ هم بودن
راهی است که بی‌مقصد، با عشق سفر کردیم

شعریم و نمی‌خوانیم، شوقیم و نمی‌خواهیم
چشمیم و نمی‌بینیم، سبزیم ولی زردیم

این فصلِ پریشان را برگی بزن و بگذر
در متنِ شب بی‌ماه، دنبالِ چه می‌گردیم؟

بیداریِ رویایی، دیدی که حقیقت داشت
ما خاطره‌هامان را از خواب نیاوردیم

تردید نکن در شوق، تصمیم نگیر از خشم
آرام بگیر امشب، ما هر دو پُر از دردیم.

دانی که کدامین شب و روز است که عاشق
خشنود دلی دارد و خوشبوی مشامی؟

شامی که شمال آورد از دوست شمیمی
صبحی که صبا آورد از یار پیامی...

شب خوش

دانی که کدامین شب و روز است که عاشق
خشنود دلی دارد و خوشبوی مشامی؟

شامی که شمال آورد از دوست شمیمی
صبحی که صبا آورد از یار پیامی

هم قفس وا می کند هم پر و بالم می دهد
هم برای پرکشیدن شور و حالم می دهد

فرصتی تازه برای دل فراهم می کند
وسعتی تازه به آفاق خیالم می دهد

در هوای نو شدن مثل نسیم کوچه باغ
ازشمیم عشق احساسی زلالم می دهد

می نشیند رو به روی دل به لبخندی ملیح
پاسخی در خور به لب های سؤالم می دهد

این دل پژمرده را باغی شکوفا می کند
باز می رویاندم حس کمالم می دهد

بعد عمری رنج فرهادی کشیدن های دل
مژده ی شیرین ایام وصالم می دهد

دفتر عشق مرا یک روز امضاء می کند
نقطه ی پایان به رنج ماه و سالم می دهد!

رحیمی رامهرمزی

همیشه‌های
مشامم
شمیم
زلف تو دارد
تو با منی
و نیازی
به بوی
پیراهنت نیست ..

السلام علیک یا اباعبدا..الحسین

می پیچد شمیمت همه جا ای تن بی سر
چون شیشه عطری که سرش گم شده باشد...

یاس را باید کاشت ،
توی گلدان ظریفی که پر از "عطر خداست "
وسپس گلدان را...
روی یک میز گذاشت
پرده ها را پس زد
و به خورشید فضا داد که آرام بتابد بر آن
آن زمان خواهی دید با شمیم گل یاس ،
تو چه احساس قشنگی داری
و درخشان شدن برگ گیاه
چه تماشا دارد ! 'در دلت بوته ای از یاس بکار '
یاسی از ... عاطفه، امید، محبت، ادراک ...
و بدان، بی تردید ... زندگی با تو سر مهر و وفا خواهد داشت.

تنور دلتون گرممممممم

اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یااَباعَبْدِاللَّهِ وَعَلَى الاَْرْواحِ الَّتى حَلَّتْ بِفِناَّئِکَ
(کپی شده ازشمیم جون )

باد راهی شده تا عطر تنت را ببرد
آب جاری شده عکس بدنت را ببرد

دشت همواره بهاری و زمستان عاجز
که ببارد به تو رنگ چمنت را ببرد

می‌شد ای کاش که پیکی بفرستی به بهشت
قدر یک آه شمیم دهنت را ببرد

شاعری آمده تا اوجِ تو را فتح کند
نادری آمده تا هند تنت را ببرد

شعر پوشیده‌ای و دکمه به دکمه شاعر
می‌کند قافیه‌ی پیرهنت را ببرد

شانه کن! این‌همه در طاقت یک آینه نیست
شانه‌اش بار پریشان شدنت را ببرد ...

یه جائیه تو دنیا همه براش می میرن

تموم حاجتا رو همه از می گیرن

بین دو نهر آبه ، یه سرزمین خشکه

شمیم باغ و لاله اش خوشبو ز عط مُشکه

شبای جمعه زهرا زائر این زمینه

سینه زن حسینه ، یل ام البنینه ...