اگر دو برادر همسان را به مدت سه سال هر روز به بدترین شکل کتک بزنند و به اولی بگویید کتک خوردنش جزئی از یک تمرین ورزشی است و به دومی هیچ دلیلی برای کتک خوردنش ارائه ندهید، برادر اول بعد از سه سال به ورزشکاری قوی و با اعتماد به نفس بالا، و برادر دوم به انسانی حقیر و سرشار از عقده‌ها و کینه‌ها تبدیل می شود.
کتک خوردن و رنج برای هر دو یکسان است، اما تفاوت در حکمتی است که می تواند به رنج کشیدن‌ «معنا» بخشد. یکی به امید روزهای بهتر رنج می کشد و دیگری با هر ضربه خرُدتر و حقیرتر می شود.
اینکه چگونه با سختی‌ها و مشقت‌های زندگی کنار بیاییم و به آن‌ها واکنش نشان دهیم، نهایتاً محصول یک «تصمیم شخصی» است.
می‌توانیم تصمیم بگیریم به سختی‌ها و مصائب اجتناب‌ناپذیر زندگی از منظر «معنا و حکمت» نگاه کنیم تا در پسِ هر ضربهٔ روحی و هر لطمهٔ جسمی تنومندتر، مقاوم‌تر و آگاه‌تر بیرون بیاییم یا اینکه تصمیم بگیریم در بهترین حالت یک «قربانی منفعل» با حیاتی پر از غم باشیم...

"ویکتور فرانکل"

سفر مرا به زمین های استوایی برد
و زیر سایه آن بانیان سبز تنومند
چه خوب یادم هست
عبارتی که به ییلاق ذهن وارد شد:
وسیع باش وسخت
تنها و سربه زیر...

دوسِت دارم های امروز





مثل درست کردن آدم برفی تو زمستان میمونه





از شوق ساختنش یخ زدگی دست هایت را فراموش میکنی





هر چی بزرگتر لذت بیشتر





و چقدر کودکانه باور میکنی ابدی بودنش را





هر چه بیشتر دورش میگردی ، کوچکتر و کوچکتر میشود





و روزی میرسد انگار نه انگار که





دست هایت برایش سرمازده شده بود





و حاصل یخ زدن دست هایت تنومند کردن درخت همسایه بود

آن روزی که از درخت پرسیدند عایا تو با این قدرت و تنومندی از تبر میترسی؟؟؟ :|

درخت سکوت اختیار کرد

اگه گفتین چرا؟؟

.

.

.

.

.

.

چون درخت نمیتونه حرف بزنه :))))

نه خدایی فکر کردی درخت میتونه حرف بزنه؟؟