من اگه با همه نمیجوشم و سمت هر آدمی نمیرم، این بی‌تفاوتیام، به خاطر این نیست که مغرورم یا خجالتی‌ام! نه، من هیچکدوم اینا نیستم، من فقط حس بهتری دارم وقتی اطرافم از آدمای الکی و متظاهر خالی میشه، حس بهتری دارم وقتی این آدمایِ پُر سروصدا و نفرت انگیز ازم دور میشن.


. .

چگونه می شود آنشب شود فراموشم؟
شبی که برف تنت در حیاط آغوشم

نشست و چای لبانت چنان مرا دم کرد
که سالهاست پس از رفتن تو می جوشم

نه بیمارم نه خوشحالم، نه از حالم خبر دارم
گهی با جان گهی با دل، گهی از هر دو بیزارم

گهی خم های در جوشم، گهی خمار می نوشم
گهی بیدار ولی خوابم، گهی در خواب و هشیارم

گهی بیگانه از خویشم، گهی بیگانه هم خویشم
گهی آنم، گهی اینم، گهی سر در گریبانم

گهی در شور و در سازم، گهی با غصه دمسازم
گهی تا عرش می تازم، گهی با ذره می سازم

گهی شاد و غزل خوانم، گهی از درد بی تابم
چه غوغاییست در این عالم، که من حیران حیرانم ....

در پـیــش بـــی دردان چــــرا فـــریـاد بــــی حــاصــل کــــنم…
گــــــر شکـــــوه ای دارم ز دل، بـــا یـــار صـاحبــــدل کــــنم…
در پــرده سـوزم همچــو گل ،در سینه جوشم همچو مل…
مــن شمـــع رســـوا نیستم، تا گـــــریه در محفل کنم…
اول کــــنم انـــدیشـــه ای، تــا بــرگـــــزینم پیشه ای…
آخـــر به یک پیمانه مــــی، اندیشه را باطل کـــنم…
زآن رو ســـتــــانــــم جــــام را، آن مایـــــه آرام را…
تا خویشتن را لحظه ای، از خویشتن غافل کنم…
از گـــل شنیدم بــوی او ،مستانه رفتـــم سوی او…
تا چـــون غبار کـــوی او ،در کـــوی جـــان منزل کــنم…
روشـنـگــــــری افــلاکـــیـم ،چــون آفـتــــاب از پـاکــــیم…
خـاکـــــی نیــم تــا خــویـش را ،سـرگـــرم آب و گــل کنم…
غــــــرق تمـنـــــای تـــــوام ،مـــوجــــی ز دریــــای تــــــوام…
مـــن نخــل سرکـــش نیستــم، تـا خانــه در ساحــل کـــنم …

در پـیــش بـــی دردان چــــرا فـــریـاد بــــی حــاصــل کــــنم
گــــــر شکـــــوه ای دارم ز دل بـــا یـــار صـاحبــــدل کــــنم
در پــرده سـوزم همچــو گل در سینه جوشم همچو مل
مــن شمـــع رســـوا نیستم تا گـــــریه در محفل کنم
اول کــــنم انـــدیشـــه ای تــا بــرگـــــزینم پیشه ای
آخـــر به یک پیمانه مــــی اندیشه را باطل کـــنم
زآن رو ســـتــــانــــم جــــام را آن مایـــــه آرام را
تا خویشتن را لحظه ای از خویشتن غافل کنم
از گـــل شنیدم بــوی او مستانه رفتـــم سوی او
تا چـــون غبار کـــوی او در کـــوی جـــان منزل کــنم
روشـنـگــــــری افــلاکـــیـم چــون آفـتــــاب از پـاکــــیم
خـاکـــــی نیــم تــا خــویـش را سـرگـــرم آب و گــل کنم
غــــــرق تمـنـــــای تـــــوام مـــوجــــی ز دریــــای تــــــوام
مـــن نخــل سرکـــش نیستــم تـا خانــه در ساحــل کـــنم
رهی معیری

من که از آتش دل چون خم می در جوشم
مهر بر لب زده خون می‌خورم و خاموشم
قصد جان است طمع در لب جانان کردن
تو مرا بین که در این کار به جان می‌کوشم
من کی آزاد شوم از غم دل چون هر دم
هندوی زلف بتی حلقه کند در گوشم
حاش لله که نیم معتقد طاعت خویش
این قدر هست که گه گه قدحی می نوشم
هست امیدم که علیرغم عدو روز جزا
فیض عفوش ننهد بار گنه بر دوشم
پدرم روضه رضوان به دو گندم بفروخت
من چرا ملک جهان را به جوی نفروشم
خرقه پوشی من از غایت دین داری نیست
پرده‌ای بر سر صد عیب نهان می‌پوشم
من که خواهم که ننوشم بجز از راوق خم
چه کنم گر سخن پیر مغان ننیوشم
گر از این دست زند مطرب مجلس ره عشق
شعر حافظ ببرد وقت سماع از هوشم

{حافظ}

صبح است ، بیدار می شوم از خواب

باز روزی پر از تكرار

دردهام همان دردها

دل خوشیم به شادی فردا

میروم من به جنگ بی رحمی

هرگز اما تو درد من نمی فهمی

این همه درد را زیر عشق می پوشم

از درون با تب زیر صفر می جوشم

در مسیرم ، در این صعود ، بی یاور

من فقط به عشق دیدن تو می كوشم

"امين"

در پیش بی دردان چرا فریاد بی حاصل کنم

گر شکوه ای دارم ز دل با یار صاحبدل کنم

در پرده سوزم همچو گل، در سینه جوشم همچو مل

من شمع رسوا نیستم تا گریه در محفل کنم!


" رهی معیری"

در پیش بی دردان چرا فریاد بی حاصل کنم

گر شکوه ای دارم ز دل با یار صاحبدل کنم

در پرده سوزم همچو گل، در سینه جوشم همچو مل

من شمع رسوا نیستم تا گریه در محفل کنم!


" رهی معیری"