مشکلات، نگرانی‌ها و اضطراب‌هامون کم نیست. تا می‌خوایم به خودمون بیایم، تا می‌خوایم یکم خودمون رو جمع و جور کنیم همه‌چیز آوار می‌شه روی سرمون. ما غریبه‌هایی هستیم با دردهای مشترکِ آشنا، ما جوون‌هایی هستیم که جوونی‌مون به تاراج رفت و چیزی ازش نفهمیدیم، ما یک زخم گنده روی صورت ایرانیم که هیچ‌وقت قرار نیست خوب بشه.

‏آقاجون همیشه موقع رفتنمون که میشه میگه:

" صد نفر بیان ، یه نفر نره "
الان فهمیدم تازه

هر وقت خواستید بفهمید کسی واقعیه یا نه؟
به میزان حضورش توی مشکلات و غصه‌هاتون نگاه کنید.
تو خوشیا، همیشه آدم پیدا میشه :)

مردها…...گاهی همه ی عشقشان
در نگاهشان خلاصه می شود
بگذار مطمئن باشد که می فهمی…
گاهی زبانش نمی چرخد به گفتنِ "دوستت دارم"
اما تا دلت بخواهد شوقِ بودنش فریاد می زند…
و عاشقانه ای برایِ لحظه هایت می شود
ناگهان سکوت میکند میانِ هیاهویِ حرفهایتان!!
دستش را محکم بگیر و بگو:
من هم دوستت دارم
دوستت دارم

تو به اندازه‌ی وقتی که برای فهمیدن خودت صرف کردی، بالغی!

کاش همه ی زن ها مردی را داشتند که عاشقشان بود ...
مردی که حرف هایشان را می فهمید...
ظرافتشان را به جان می خرید...
و روزانه چند وعده ؛
از زیبایی و خاص بودنشان تعریف می کرد...
و کاش مردها ؛
زنی را کنارشان داشتند که عاشقش بودند...
که به آنها تکیه می کرد ... و قبولشان می داشت ... آن وقت جهانمان پر می‌شد از زنانی که پیر نمی شدند ،
مردانی که سیگار نمی کشیدند ،
و کودکانی ؛
که انسان های سالمی می شدند...

ازت توقع دارن ساده باشی؛نفهمی؛بگذری ؛
ببخشی وبه خودت فکر نکنی
ولی خودشون هفت خط عالم باشن.

در اوایل رابطه فریب ظاهرِ مهربان، پر توجه و پر اشتیاق آدم‌ها رو نخورید، ذات و شخصیت واقعی در لحظه‌های بحران، در وقت خستگی و زمانی که انگیزه‌ای برای پنهان‌کاری نمی‌مونه خودش رو نشون می‌ده و درست همون موقعه که می‌فهمی: اون تغییر نکرده، بلکه فقط دیگه نیازی نمی‌بینه نقش بازی کنه...
⁰³.⁰⁷

یه پست دیدم امروز که می‌گفت:
«وقتی بالأخره جایگاهت رو تو زندگی بقیه می‌فهمی، دیگه احساساتت خدشه‌دار نمی‌شه.»

باور کن این واقعیت محضه و یکی از مهم‌ترین درس‌های زندگیه که یاد می‌گیری.
مهم نیست دوستت باشه یا خانواده یا عشقت هر کسی دیگه‌.
اونا با رفتارشون و طرز برخوردشون باتو ، میزان عزیز و محترم بودنت رو توی زندگیشون مشخص میکنن...

بهترین تعریف عشق که تا امروز خوندم اینه:
"در چشمهای اونی که ادم شماست، شما یک قطعه هنری هستید. زخمهای شما شبیه یک داستان هستند نه یک اشتباه. سکوت و کم حرفی شما عجیب نیست و فهمیده می‌ شه. در چشمهای اون ادم، شما لازم نیست کوچک بشین تا دوست داشته بشین."