یک عمر باید بگذرد
تا بفهمی بیشتر غصه هایی ک خوردی
نه خوردنی بود نه پوشیدنی ؛
فقط دور ریختنی بود!!!

چقدر این تیکه از کتاب نیمه‌ی تاریک ماه قابل تأمله وقتی هوشنگ گلشیری می‌نویسه:

‏گفتم : شما به امیدوار بودن معتاد شده‌اید ، صبح‌ که بلند می‌شوید مثل کلاه و پیراهن و سنجاق کروات امیدواری‌تان را هم می‌پوشید ..

پاییز میشه ، هوا بهتر میشه ، بارون میاد ، هودی می‌پوشیم و میریم بیرون و قهوه‌ی داغ می‌خوریم .. دووم بیار .️.

♡

.️‍. منبع لباس خواب های هات که باید واسه پارتنرت بپوشی : ..

نمی دانم که با او می شود ما شد؟
کسی این جمله را پرسید؟
چه باید گفت؟

درونم حس تردیدیست
مرا حتی دگر خود هم نمی فهمد !
میانِ لحظه ای خواهم که ما باشم
دمی دیگر ز دنیا می گریزم تا که تنها شَم

درونم حس تردیدیست
نمی دانم پر از دلبستگی هستم؟
و یا دنبالِ تن پوشی برای خستگی هستم؟

چرا احوالِ عالم را نمی فهمم؟
برایَش خاطرم همچون قراری بی ثمر باشد
به من دلبستگی بخشید و دنیا را ز کامَم بُرد
مرا دلبستگی بگرِفت و دنیایَش به نامم خورد !

چه باید گُفت؟
گمانم بایَدَش در آسمانِ فکرِ دیگر خُفت . . .

بیا قدری رها باشیم
بیا از مالِکیَت ها جدا باشیم
گمانم بی تعلّق زندگی زیباست
وطن در من تمامِ هستیِ دنیاست

مرا وابستگی پوچ است
نشانی در رسیدن نیست

من آنم،
مرغِ افکارم
دَمادَم در پِیِ کوچ است

.محسن محمودنیا

‏یادمه یه شب مُردم؛
صبحش بلند شدم دوش گرفتم، لباسامو پوشیدم، رفتم توی شهر و به کارام رسیدم…

چی میشد دور نبودی ، همسایه رو به رومون بودی ، دمپایتو می‌پوشیدی میومدی باهم یه چایی میخوردیم.️

آدم دوست داره به بعضیا بگه:
چی میشد دور نبودی همسایه رو به رومون بودی ، دمپایتو می‌پوشیدی میومدی باهم یه چایی میخوردیم :).️

بابام می‌گفت:
«حست به بعضی چیزها مثل لباس پشت ویترینه، تا نپوشی ببینی بهت نمیاد نمی‌تونی فکرت رو آروم کنی!»

قدر اونی رو بدون که کهنه پوشید تا تو نو بپوشی.