بعضی‌هامون خیلی بی‌رحمانه داریم یه دردهایی رو تحمل میکنیم، دردهایی که خیلی بزرگ‌تر از قد و قواره ماست، هیچوقت حق انتخابی براشون نداشتیم، زورشون خیلی بیشتر از لبخندهامونه، دردهایی که هر بار از خودت میپرسی چرا من؟ و هر بار جوابی که هیچوقت پیداش نکردی و غمگین‌ترت میکنه.

کافیه تو کنارم باشی تا هر روز خندهام از ته دلم باشن🤍

میخوام بهت بگم:
وقتی هستی همه چیز فرق داره..
همه چیز قشنگ تره..
خوشیا طولانی ترن، غما کمترن..
خندهامون بیشتره،شنیدن چرت و پرتامون شیرینه..
ساندویچ های ارزون کنار خیابون خوشمزه ترن..
خیابونا واسه من قشنگ ترن،آدما خوشحال ترن..
میخوام بگم فارغ از جا و مکان با تو همه چی خوبه..
همه چی..!

میخوام بهت بگم:
وقتی هستی همه چیز فرق داره..
همه چیز قشنگ تره..
خوشیا طولانی ترن، غما کمترن..
خندهامون بیشتره،شنیدن چرت و پرتامون شیرینه..
ساندویچ های ارزون کنار خیابون خوشمزه ترن..
خیابونا واسه من قشنگ ترن،آدما خوشحال ترن..
میخوام بگم فارغ از جا و مکان با تو همه چی خوبه..
همه چی..!

✿ کپشن خاص ✿
ما غمگین‌تر بودیم از آنان...
از آنان که آرامشان می‌کردیم،
از آنان که دردشان محرز بود و چشم‌ها را به گریه وا می‌داشت.
درد ما را نمی‌شد دید، اما همچون زخمی بر روی استخوان، عمیق بود و هرثانیه جان خسته‌مان را می‌سوزاند، که راه می‌رفتیم و لنگ می‌زدیم، که دراز می‌کشیدیم و رنج می‌بردیم، که خوابمان نمی‌برد، که شادی را احساس نمی‌کردیم، که لبخندهامان عمیق نبود...
درد ما مدت‌ها، آرام آرام با گوشت و استخوان ما عجین شده‌بود و ما به مزمن‌ترین حالتِ یک انسان، غمگین بودیم.
داشتیم از درون می‌سوختیم و حوصله‌ای برای شرح و گریستن نداشتیم.
داشتیم از درون می‌سوختیم و دیگران را آرام می‌کردیم، مرهم می‌شدیم و دلداری می‌دادیم.
نا آرام‌ترین بودیم و می‌گفتیم: آرام باشید، درست می‌شود.
و خودمان با درد لاعلاجی بر جان، ایستاده‌بودیم و باور داشتیم درست نمی‌شود...

#نرگس_صرافیان_طوفان

ما غمگین‌تر بودیم از آنان...
از آنان که آرامشان می‌کردیم،
از آنان که دردشان محرز بود و چشم‌ها را به گریه وا می‌داشت.
درد ما را نمی‌شد دید، اما همچون زخمی بر روی استخوان، عمیق بود و هرثانیه جان خسته‌مان را می‌سوزاند، که راه می‌رفتیم و لنگ می‌زدیم، که دراز می‌کشیدیم و رنج می‌بردیم، که خوابمان نمی‌برد، که شادی را احساس نمی‌کردیم، که لبخندهامان عمیق نبود...
درد ما مدت‌ها، آرام آرام با گوشت و استخوان ما عجین شده‌بود و ما به مزمن‌ترین حالتِ یک انسان، غمگین بودیم.
داشتیم از درون می‌سوختیم و حوصله‌ای برای شرح و گریستن نداشتیم.
داشتیم از درون می‌سوختیم و دیگران را آرام می‌کردیم، مرهم می‌شدیم و دلداری می‌دادیم.
نا آرام‌ترین بودیم و می‌گفتیم: آرام باشید، درست می‌شود.
و خودمان با درد لاعلاجی بر جان، ایستاده‌بودیم و باور داشتیم درست نمی‌شود...

#نرگس_صرافیان_طوفان

کاش یکی بود
دلیله بغضایی که یهو تو خندهام پیداشون میشدو میفهمید

من که هر روز خودمو پشت خندهام
پنهون میکنم...
تو نزار غم نبودنت شب ها
اینجوری سراغم بیاد...
Sahel