بنظرم اونایی که همیشه الکی شادن، قاتل سریالی‌تر از ماهایی هستن که نصف مواقع شبیه افسرده‌هاییم.

یه روزی میرسه اجازتون دست خودتونه
‏ولی باز ترجیح میدین بمونین خونه
‏لحاف رو بغل کنین و سریال ببینین

تو سریال خاتون یه جا ماری به شیرزاد میگه :
من دوست دارم خودت هم خوب میدونی اما انقدر دوست ندارم که بخاطرت از خودمو زندگیمو آیندم بگذرم .
میخوام بگم : هیچکس اندازه خودتون ارزش نداره ؛ بخاطر هیچکس از خودتون نگذرید .


. .

میدونین چی دردناکه؟تنهایی اگزیستانسیال. اینکه ما میشینیم یه سریال رو میبینیم و فکر میکنیم وای کاش منم یه اکیپ ٦ نفره ی همیشگی داشتم.ولی وقتی وارد دنیای واقعی میشی میفهمی یکی از همون آدما توی تنهایی مُرده و این تنها بودن یه واقعیت انکار ناپذیره…هممون تنهاییم؛ از درون و در نهایت.

می‌دونی چی الان خیلی خیلی داره اذیتم می‌کنه؟ اینه که این مرد تو سریال همش نگران بود همسایه طبقه بالا تنها تو خونه بمیره و در آخر سر خودش اومد و این بزرگترین ترس من تو زندگیه. تصور حجم تنهایی و غم این آدم برام خیلی سخته.

بدون پرداخت یک ریال هزینه کتاب درسی دلخواهت رو بردار.

جایی از سریال پاپ جدید، کاردینال گوتیرز در توضیح عشق میگه :

عشق مثل خداست، به صورت دقیق نمی‌دونیم وجود داره یا نه، اما به شدت محتاجیم که وجود داشته باشه ...فکر کنم این درست‌ترین تعریف از عشق و خداوند هست که تا حالا شنیدم!


. .

‏دوست داشتی تو کدوم سریال زندگی میکردی؟

تو منو فراموش کردی؛ یجوری که انگار من ناهار هفته‌ی پیشت بودم، یا یکی از همکلاسی های کلاس اولت که باهاش زیاد حرف نمیزدی، مثل اسم یه شخصیت تو سریالی که چند سال پیش دیدی؛ تو منو فراموش کردی خیلی راحت و ایناس که منو اذیت میکنه:)

•
تو سریال "good fight" چیز جالبی میگفت:
میگفت اگه میخوای بدونی که یه نفر رو برای زندگیت دوست داری،چشمات رو ببند و تصور کن بعد از ظهر خسته از راه میرسی و ماشین رو داری پارک میکنی و میفهمی که اون تو خونه منتظرته
اگه این فکر خوشحالت میکنه اون آدم زندگیته🤍

「♡」