نمیدونم چطوری بگم ولی اندازه تموم وقت‌هایی که خیلی باجنبه بودم و بهم برنمیخورد الان کوچکترین چیزها بهم برمیخوره.

استادمون امروز می‌گفت:«بعضی وقت‌ها نذار بفهمن فهمیدی، حتی اگر فکر کنن ساده‌ای خودت که می‌دونی نیستی.»

یه وقت‌هایی آدم ته دلش غصه میخوره چون میخواد به طرف بگه ببین نکن، دوست داشتنم داره تموم میشه، ببین تو رو خدا اینطوری نکن، دارم میرما، ولی نمیتونه.

یه روز التیام پیدا میکنی؛ از همه‌ی اون چیزهایی که درموردشون حرف نمیزنی. همه‌ی اون وقت‌هایی که یه معذرت‌خواهی ساده هم نشنیدی، همه‌ی اون کلمات یا رفتارهایی که بهت آسیب زدن. از سایه‌ی اون ترس مسخره که هیچوقت قرار نیست «دوست‌داشته» بشی— التیام پیدا میکنی، التیام پیدا میکنی، التیام پیدا میکنی.

وقت‌داشتن ارتباط عمیقی با عزیز بودن آدم‌ها داره. این یک قانون نانوشته نیست که همیشه صادق باشه اما اکثر وقت‌ها من حتی اگر بیکارم باشم برای یک‌سری‌ها وقت ندارم.

بعضی وقت‌ها هم اونی که عوض شده دیگه شبیه تصورات و خاطرات تو نیست فقط باید این رو بپذیری و سعی نکنی به یاد لحظات خوب گذشته، چیزی که خیلی وقته از بین رفته رو بخیه بزنی.

بعضی وقت‌ها باید داشته‌هات رو دست یکی دیگه ببینی که بفهمی چی داشتی.

بعضی وقت‌ها راه حلش فقط یه زنگه، یه جمله خوب گفتنه، یه قرار یه ساعته و یه‌ذره پا روی غرور گذاشتنه،
ولی آدما ترجیح میدن گند بزنند به همه‌چی و مفت ببازن طرفو…

- وقتِ خوشحالیش دید نیستم، دنبالم بگرده:)

بعضی وقت‌ها حس می‌کنم خیلی آدم بدی هستم که به یکسری مسائل اون طوری که باید واکنش احساسی ندارم. ولی خب من هم یه گنجایشی دارم و پر شده و دیگه جایی ندارم برای این مسائل که بعضا خیلی هم بزرگ و جدی هستند.