هی بهش گفتم، گفتم نکن، گفتم ببین من دارم اذیت میشم، من دارم اینجا پیش تو و تو این رابطه‌ای که قرار بود پر از آرامش و حال خوب باشه پر پر میشم، میشنید، بخدا که میفهمید من چی میگم، میفهمید چی میخوام، اما نشنیده میگرفت، نادیده میگرفت، هم من رو، هم حرف‌هام رو، هم خواسته‌هام رو، انگار جدی جدی یه وقت‌هایی نباید دنبال کلمات گشت، رفتار آدم‌ها حرف‌هایی ک روشون نمیشه بهت بزنن رو نشون میده.

روز به روز دارم کم حرف‌تر میشم، یه وقت‌هایی حس میکنم میتونم چند هفته تو خونه بمونم بدون اینکه نیاز داشته باشم معاشرت کنم.

دیدی وقت‌هایی که رابطه‌ات با پارتنرت خوبه کلا حالت و زندگیت خوبه؟ موهات کمتر میریزه، پوستت قشنگ‌تر میشه، اشتهات بهتره، راحت‌تر میخوابی، کارها و زندگیت روی روال میفته، بیشتر به خودت میرسی، رابطه‌ات با خانواده گرم‌تر میشه، خوشروتری، پارتنر به شدت روی زندگی تاثیر داره.

وقت‌هایی که خود به خود زیبایی رو در همه‌چیز پیدا میکنم؛ بهم احساس «برنده» بودن دست میده.

یه وقت‌هایی خیلی دیره، حتی واسه پشیمونی، حتی واسه دوست داشتن.

‏تو زندگی هر کدوم از ما یه وقت‌هایی هست که اسمش «وقتِ بودنه»
اگه اون آدم زندگیمون وقتی که باید می‌بود نبود، دیگه نمیشه روش حساب کرد.


. .

بعضی اوقات عصبانیت لازمه، برای آدمایی که فقط زبان خشم رو میفهمن، نه زبان احترام! بعضی وقت‌ها باید عصبانی شد، چون بعضی آدم‌ها، تا وقتی آرومی، فکر میکنن هیچ حد و مرزی نداری!
چون عصبانیت همیشه چیز بدی نیست! گاهی یک مرزه، برای اونایی که با مهربونی، کورتر میشن.

درسته هیچوقت دیر نیست ولی بعضی وقت‌ها ارزشش رو نداره.

خیلی وقت‌ها خودم پا روی قلبم گذاشتم تا دیگران دست نذارن روش. رد یه سری دست‌ها به راحتی پاک نمی‌شه.

بعضی وقت‌ها هم نیاز داری حقیقتی رو بشنوی که دوستش نداری. این‌طوریه که بزرگ می‌شی.