تمام راه هایی که پیموده ام، مرا به خود بازگرداندند، گویی چیزی نبوده ام، جز نامه ای به خویشتن ...



. .

اے ڪاش قلبمــ
درد تنهایی نداشتــــ

چهره امــ هرگز
پریشانی نداشتــــ

ڪاش میشد
راه سرد عشق را

بی خطر پیمود
و قربانی نداشتـــــ

اما همه ی راه‌ها
که با پا  پیموده نمی‌شوند
دستت را  به من بده ...!

زندگی شد من و یک سلسله ناکامیها
مستم از ساغر خون جگر آشامیها
بسکه با شاهد ناکامیم الفتها رفت
شادکامم دگر از الفت ناکامیها
بخت برگشته ما خیره سری آغازید
تا چه بازد دگرم تیره سرانجامیها
دیرجوشی تو در بوته هجرانم سوخت
ساختم این همه تا وارهم از خامیها
تا که نامی شدم از نام نبردم سودی
گر نمردم من و این گوشه گمنامیها
نشود رام سر زلف دل آرامم دل
ای دل از کف ندهی دامن آرامیها
باده پیمودن و راز از خط ساقی خواندن
خرم از عیش نشابورم و خیامیها
شهریارا ورق از اشک ندامت میشوی
تا که نامت نبرد در افق نامیها
(استاد شهریار)

خسته و زخمی دست آدمکهای بدم

پشت پا به رسم بی بنیاد این دنیا زدم

من برا ی گم شدن از خود و غرق تو شدن

راه دور عشقو پیمودم و اینجا اومدم

من طول و عرض اتاقم را هزار بار پیموده ام

و خوب میدانم " حـــریــم ِ تـنهايی "

چه اندازه بـزرگ است

بلنــــد بخـــوان

درشـــت بـنــویــــس

آویــزه ی گوشــت کن کـــه:

“تــقـــوا” آن نــیـســــت کـــه

بــا یــک ” تـــق ” ، ” وا ” بــــرود….

تقــــوا یعنی که دائمــــا مراقبـــت کنیم از عمــــل

و بصیـــــرت یعنی اینــــکه تشخیـــص دهیـــم مصــــادیق تقـــوا ورزیدن را

گاهی به خیــــال پیمودن راه تقـــوا در جهنــــم قدم میزنیـــم...

هرگز در مسیر پیموده شده گام بر ندارید
زیرا این راه تنها شما را به جایی میرساند که دیگران رسیده اند . . .

همیشه بهترین راه را برای پیمودن می بینیم

اما فقط راهی را می پیماییم که به آن عادت کردیم . . .

یادت هست آن روز بارانی
من در این خیال که برای دیدنم ساعتها زیر باران مانده ای
عشقت را باور کردم
غافل از اینکه
تو به تماشای باران نشسته بودی !

و بعد از آن
من برای دیدنت مسافتها می پیمودم
و تو در این خیال که
من عاشق راه رفتنم ! ! !