این نوشتهٔ نرگس صرافیان طوفان واقعاً خوندنیه؛ نوشته:

«من از کنار ساحل چند صدف با خودم آوردم و نمی‌دانستم که سرپناه خرچنگ‌هاست!
او مرا تنها گذاشت و نمی‌دانست که حضورش بزرگترین دلخوشی و پناهگاه روزهای سخت من است!
من به دوستم گفتم فعلا فرصت شنیدن حرف‌هایش را ندارم، در حالی که او همان لحظه لبه‌ی پرتگاه امیدواری جهانش ایستاده‌بود و عمیقا نیاز داشت با کسی حرف بزند.
ما آدم‌ها، همیشه نا آگاهانه جدی‌ترین آسیب‌ها را به هم می‌زنیم، بی‌آنکه حتی متوجه باشیم...
وقت‌هایی که قلبت از حرف یا رفتار کسی شکست؛ حکایت خرچنگ‌ها را به یاد بیاور و در نظر داشته‌باش که شاید طرف مقابلت حتی خبر نداشته که تو در مقابل فلان حرف یا رفتار او تا چه اندازه آسیب‌پذیر و شکننده بوده‌ای

غرق شدن تایتانیک برای خرچنگ‌های زنده‌‌ای که تو آشپزخونه‌‌ی کشتی بودن یه معجزه بود..
همون قدر محال..
همون قدر غیر ممکن...

چه کرده‌ای که منِ تیزچنگِ چشم‌دریده
میان این‌همه آهو دل شکار ندارم ...


#غلامرضا_طریقی

چه کرده‌ای که منِ تیز چنگِ،چشم دریده
میان این همه آهو،دلِ شکار ندارم...

چرا تو با تنهایی نجنگیدی وقتی میخواست منو از چنگِت در بیاره!؟

اگه دوستش دارین حفظش کنین، با چنگُ دندون...
چون زمانکه میگذره
هیچی سخت تر از دست دادنِ کسی نیست که
برای از دست ندادنش باید با جونُ دل می‌جنگیدین...