مشکل ما اینه که هی میخوایم درستش کنیم،درحالی که باید ولش کنیم.

خیلی وقت‌ها ما نمیخوایم زندگی رو ترک کنیم ما فقط دلمون یه لحظه‌ی امن میخواد! یجا که توش لازم نباشه نقاب بزنیم، یا وانمود کنیم که حالمون خوبه.این خستگی نشونه‌ی ضعیف بودنمون نیست، نشونه‌ی اینه که مدت زیادی رو بدون تکیه‌گاه ادامه دادیم.

مشکلات، نگرانی‌ها و اضطراب‌هامون کم نیست. تا می‌خوایم به خودمون بیایم، تا می‌خوایم یکم خودمون رو جمع و جور کنیم همه‌چیز آوار می‌شه روی سرمون. ما غریبه‌هایی هستیم با دردهای مشترکِ آشنا، ما جوون‌هایی هستیم که جوونی‌مون به تاراج رفت و چیزی ازش نفهمیدیم، ما یک زخم گنده روی صورت ایرانیم که هیچ‌وقت قرار نیست خوب بشه.

بیا شیرازی وار همدیگرو بخوایم؛
نه تو حال رفتن داشته باش ،
نه من حال دل کندن :)

بعضی اوقات نمیخوایم حالمون خوب بشه، چون دردمون اخرین نقطه ی اتصالیه که میتونیم بخاطرش با خاطراتمون و گذشتمون داشته باشیم.

There are things that we don't want to happen but have to accept.

چیزایی وجود داره که ما نمی خوایم اتفاق بیوفته اما باید بپذیرمشون.

آدم بودن عجیبه، انگار از ته دلمون می‌خوایم احساس کنیم و عاشقی چیزی شیم و حاضریم حتی وجود واقعی یه نفر و تو ذهنمون انکار کنیم و عاشق تصور خودمون از طرف شیم(چون یحتمل دوست داشتن بقیه از دوست داشتن خودمون راحت‌تره) و بعد بذاریم با واقعیتش ناامیدمون کنه.

There are things we don't want to happen but have to accept, things we don't want to know but have to learn, and people we can't live without, but have to let go.

مواردی وجود داره که ما نمی خوایم اتفاق بیوفته اما باید بپذیریم، چیزهایی که نمی خوایم بدونیم اما باید بیاموزیم و افرادی که نمیتونیم بدون اونا زندگی کنیم، اما باید رهاشون کنیم.

Somtimes we don't want to see the facts, we just want to see things in the way we want them to be.

بعضی اوقات ما نمیخوایم حقیقت را ببینیم، ما فقط می خواهیم همه چیز رو اونجوری که میخوایم باشه ببینیم.

تازگیا مد شده همه میگن:
«میخوایم آدم‌های سمی زندگیمون رو کنار بذاریم»
ولی هیچ‌کس نمیگه:
«میخوام روی خودم کار کنم تا آدم بهتری باشم»
همه تصور میکنن خودشون بهترینن و بقیه مقصر و گناه‌کار..!
شاید خودت آدم سمی دیگرانی