دلم میخواد غیب بشم.
بشم یه گمشده ای که هیچکس خبر نداره مردس یا زنده و قطع امید کنن از وجودش. دلم میخواد شنل نامرئی هری رو بردارم تو خیابونا راه برم و از دید همه پنهان بشم، بعد کم کم فراموشم کنن انگار که از اول نبودم.

‏فراموشش کن عزیزم، بی شک اگه دوستت
داشت ، این چنین آشفته حال نبودی...!!

داری زندگیتو‌ میکنی که‌ یهو‌ یادت میاد؛ عه عه عه چه راحت فراموشت کرد.

آرزو میکنم کسی سر راهتون قرار بگیره که باعث بشه فراموش کنید یه روزی قلبتون شکسته.

رنج‌هایی
دارم
که
دیگر
با
هیچ
حالِ
خوبی
فراموش
نمی‌شوند!

چیزهای کوچیکی که تو فراموش کردی، من رو ذره ذره دارن میکشن عزیزم.

هیچ وقت نمی‌تونی آدم‌ها رو فراموش کنی، فقط یاد می‌گیری چجوری بدون اونا به زندگیت ادامه بدی


. .

اگر برگشتند فراموش نکنید که چگونه رفتند.

آدم هایِ
بعد
تو
فقط
تمرین
فراموشی
بودن،
نه
تجربه‌ی
دوباره‌ی
عشق!

نه دوری که منتظرت باشم
و نه نزدیک که به آغوشت کشم
نه از آنِ منی که قلبم تسکین گیرد
و نه از تو بی‌نصیبم که فراموشت کنم !
تو در میان همه چیزی