‏نمیدونم چطوری بگم اما انگار دارم هدر میرم، خودم، عمرم، جوونیم، انرژیم، استعدادم، احساساتم، ذوقم، تلاشم و کلا همه وجودم داره هدر میره، ناراحتم.

ببین من یاد گرفتم حسمو به کسی نشون ندم. نگرانشون باشم هرشب اما به نظر عین خیالم نیست. تنها باشم ساعت‌ها اما به یکیشون پیام ندم که به تو نیاز دارم الان. چون میدونم دلشونو میزنه، گرچه آدمیزاد همیشه همین بوده و من از اولشم امیدی نداشتم. کلا هم یکی دو نفرو تو زندگیم دارم که از حس درونیم خبر دارن، اونم مدت‌ها زمان برد تا بتونم بگم داستان چیه و خود واقعیم باشم و انگار همه فلسفه بودنه آدما تو زندگیت همینه که تو واقعا چقدر خودتی کنارشون، با همه ضعفات، همین؛


. .

من همونیم که تو خوابت زیاد میاد، ولی تو زندگیت فقط یه بار.

امیدوارم تو سن شصت هفتاد سالگی یه شب
سیگار به دست تو بالکن یاد کارای نکرده و آرزوهای
از دست رفته جوونیمون نیوفتیم و
همه وجودمون پر از حسرت نشه...

کاش میشد روی پیشونیم بنویسم من اخیرا بسیار شکننده‌ام و به تار مو وصلم، لطفا در برخورد و رفتار با من نهایت دقت رو داشته باشید.

‌ ‌ ‌‌‌‌‌کاش بعضی‌ها می‌فهمیدن ما انقدر که مهربونیم،
احمق نیستیم .

بعضی‌ها رو نه از روی عشق، بلکه از روی زخم هامون انتخاب میکنیم، فکر میکنیم عاشقشونیم! ولی در واقع داریم زخمی رو تکرار میکنیم که هنوز التیام نیافته!

ما می‌میریم. اما رد پای ما به جا می‌مونه. توی نامه‌ای که نوشتیم، توی موسیقی‌ای که نواختیم، تویِ ریشه‌های گلی که یه روز تو باغچه کاشتیم، تو قلبی که گرمش کردیم. شایدم نه؛ بهتره بگم ما زنده می‌مونیم، توی هر چیزی که یه روز بهش زندگی بخشیدیم.

کاش بتونم دوز مهربونیمو بیارم پایین :)

یه روزهایی دلم میخواد روی پیشونیم بنویسم در تلاش برای زنده موندن ، حفظ روحیه ، کاهش استرس و اضطراب ، حل چالش های درونی غلبه بر مشکلات و افسردگی ..
پس لطفا مشکلی به مشکلات این شخص اضافه نکنید