تو همونی که
حاضرم تو هر شرایطی نگهت دارم و ولت نکنم،
من همونیم که
باهاش میتونی بی نیاز از هرکس دیگه ای باشی،
تو همونی که
منو بلدی جوری که انگار جزوی از منی،
من همونیم که
بهت نزدیکم طوری که هر لحظه زندگیت میکنم،
تو همونی که
میخواد تا همیشه کنارم بمونه،
من همونیم که
طاقت دوری تورو ندارم.

ولی واقعا دلخوشی های کوچیک
رو باید چسبید
تو دنیایی که نمیدونیم
زندگی ما رو به کجاها می‌بره .

بلاخره میرسه اون روزی که تابستون رو کنار دریا بگذرونیم.

ما تو رابطه آسیب میبینیم و همون رابطه هم میتونه ما رو ترمیم کنه، گاهی ارزشش رو داره که اعصابمون براش خورد بشه، به توافق رسیدن دوتا فرهنگ و گذشته مختلف سخته اما با گفتگو و درک متقابل امکان پذیره، قرار نیست همیشه وسط راه همدیگه رو رها کنیم، بعضی‌ وقت‌ها باید بمونیم‌ و‌ بسازیم، دوباره و دوباره.

یکی از قشنگ ترین هدیه هایی که میتونیم به آدمها بدیم اینه که باوری که یه جایی از زندگیشون از دست دادن رو بهشون برگردونی ..

به نظرم اینکه بعضی از دیگران فقط وقتی با ما کاری دارن، بهمون پیام میدن، واقعا مشکلی نداره. ما نمی‌تونیم به همه نزدیک باشیم و دائما از همه خبر بگیریم. ظرفیت روانی و احساسی ما محدوده. اما ناگهان در موقعیتی گرفتار میشیم و یادمون میاد کسی ممکنه بتونه بهمون کمک کنه. خب باید درخواست کنیم. و در مقام کسی که ازش کمک خواسته شده، اگر بتونیم، چرا کمک نکنیم؟ فقط چون اون دیگری هر هفته به یاد ما نبوده؟

گاهی ممکنه از خودمون متنفر بشیم ، نه به دلیل بد بودنمون ، چون زیاد از حد تلاش کردیم خوب بمونیم بین انسان هایی که‌ خوبی رو له میکنن :)

♡

«کامی روشن کولرو زده روی دور تند، خونه شده طوفان!
پرده، گلدون، حتی پنگوئن بیچاره رو هم باد برد ..️
یاد بگیریم خنک بمونیم، بدون اینکه خونه رو بفرستیم تو دل گردباد!
دور آروم، دمای ۲۵ درجه = حال خوب قبض سبک ..️»
#بابابرقی
#بابا_برقی
۲۵#_درجه

ما واقعاً از آدما هیچی نمیدونیم.
کم نه ها؛
هیچی نمیدونیم.

مشکل اینجاست که:
همیشه فکر می‌کنیم گزینه بهتری
هم هست، برای همین هیچ‌وقت قدر
هیچکس و هیچی رو نمیدونیم!