کاش وقتی چمدونت بستی که بری، خاطره‌هاتم توش میبردی.

"- آدم مغروری هستی؟
- نه چطور؟
- چون نگفتی دو قدم اونطرف نرو، یکم بیشتر بمون.
- وقتی تشنه به عشق ایستاده بودم درست سر پله‌ی اول، این تو بودی که چمدون سفر بستی. آدمی که می‌خواد بره دل رفتن رو داره. الآن نره، یک‌ماه بعد، یک‌ماه بعد نره، یک‌سال بعد.
- ولی منتظر بودم بگی نرو. بمون، یکم بیش‌تر بمون.
- الآن دیره؟
- الآن دیره.
- چرا؟
- آدم مغروری هستی. آدم‌های مغرور می‌بازن، به همه‌چی، از همه بدتر به عشق‌شون. ما دوتا بازنده‌ایم، یکی توی لباس عاشقی، و اون یکی توی جلد غرور."

دیدی یه وقت‌هایی داری چمدون می‌بندی، برای اینکه زیپش کامل بسته شه یه کتاب رو برمی‌داری می‌ذاری کنار؟ گاهی تو زندگی حس همون کتاب رو دارم.

احساس دوست نداشتنی بودن با چمدون اومده و فکر کنم قصد رفتن هم نداره. چخه.

برای همه وقتایی که گفتیم
<<میشه منم بزاری تو چمدونت>> و تلخ خندیدیم…

‏برای همه وقتایی که گفتیم
' میشه منم بذاری تو چمدونت '
و تلخ خندیدیم :(

قشنگ‌تر از صدای اس‌ام‌اس واریزی به حساب، صدای چرخ چمدون توی فرودگاه امامه..

‏دیگه دیره واسه رفتنت دلبر!
حالا که دلمون گیرته...
حالا که پامون بندته..
حالا که دچارتیم...
دیره واسه رفتنت!
انتخابش با خودت ...
یا بمون...
یا ما رو هم جا کن گوشه ی چمدونت...

طاهره اباذری هریس

‏دیگه دیره واسه رفتنت دلبر!
حالا که دلمون گیرته...
حالا که پامون بندته..
حالا که دچارتیم...
دیره واسه رفتنت!
انتخابش با خودت ...
یا بمون...
یا ما رو هم جا کن گوشه ی چمدونت...

طاهره اباذری هریس

کاش می‌شد ایران رو بغل کرد یا چه می‌دونم، گذاشت توی چمدون و برد یه جای دیگه. واسش چای نبات درست کنیم، روی سرش دست بکشیم و بگیم همه‌چیز‌ درست می‌شه!

. .