او امن بود و دنج
اگر آدم نبود و مکان بود
احتمالا پناهگاهی می‌شد روی کوه‌ها
یا گرم‌خانه‌ای برای‌ بی‌خانمان‌ها
شاید هم کتابخانه‌ای
برای از واقعیت فرار کرده ها .️

نه هر بزرگی نشانه دانایی‌ست و نه هر کوچکی دلیل نادانی، نه هر باختی پایان راه است و نه هر شکستی سقوط. گاهی شکست، شکل پنهان پیروزی‌ست و گاهی سکوت، فریاد بلند خرد، آن‌که کوچک شمرده می‌شود شاید روزی کوه‌ها را جابه‌جا کند و آن‌که امروز زمین خورده، فردا با همان زانوهای زخمی به قله برسد.

تو شفاگر خودت بودی
خودت زخماتو بستی
دست کسی جز خودت رو شونه‌ت نبود
چی از این سخت‌تر؟
چی از این باشکوه‌تر؟

او امن بود و دنج.
اگر آدم نبود و مکان بود، احتمالا پناهگاهی می‌شد روی کوه‌ها، یا گرم‌خانه‌ای برای‌ بی‌خانمان‌ها، ‌شاید هم کتابخانه‌ای برای از واقعیت فرار کرده ها.

خسته‌ای؟
اما هنوز ایستاده‌ای؛
و همین،
شکوهِ توست.

بعضی از پایان‌ها غمگینم می‌کنه چون می‌تونست خیلی قشنگ‌تر و باشکوه‌تر از این تمام بشه.

در وفایِ عشقِ تو مشهورِ خوبانم چو شمع
شب‌نشینِ کویِ سربازان و رِندانم چو شمع

روز و شب خوابم نمی‌آید به چشمِ غم‌پرست
بس که در بیماریِ هجرِ تو گریانم چو شمع

رشتهٔ صبرم به مِقراضِ غَمَت بُبْریده شد
همچنان در آتش مِهرِ تو سوزانم چو شمع

گر کُمیتِ اشکِ گُلگونم نبودیِ گرم‌رو
کِی شدی روشن به گیتی راز پنهانم چو شمع؟

در میانِ آب و آتش همچنان سرگرمِ توست
این دلِ زارِ نزارِ اشک‌بارانم چو شمع

در شب هجران، مرا پروانهٔ وصلی فرست
ور نه از دَردَت جهانی را بسوزانم چو شمع

بی جمالِ عالم‌آرایِ تو روزم چون شب است
با کمالِ عشقِ تو در عینِ نُقصانم چو شمع

کوهِ صبرم نرم شد چون موم در دستِ غمت
تا در آب و آتش عشقت گدازانم چو شمع

همچو صبحم یک نفس باقیست با دیدارِ تو
چهره بنما دلبرا تا جان برافشانم چو شمع

سرفَرازم کن شبی از وصلِ خود ای نازنین
تا مُنَوَّر گردد از دیدارت ایوانم چو شمع

آتش مِهر تو را حافظ عجب در سر گرفت
آتش دل، کِی به آب دیده بنْشانم چو شمع
 
03/05/17

22:22..

کل امروز و امشب اونجام که علیرضا قربانی می‌گه: "می‌روم غرق کنم کوهِ غمی را در خود"


. .

•
فکر کن بری رشته‌ کوه‌های آلپ سوئیس و صبحت این شکلی باشه.

「♡」

فقط اونجایی که نزار قبانی میگه:
" آیا شک داری که ورودت به قلبم
با شکوه‌ترین روز تاریخ و بهترین خبر جهان بود؟.️