ما بیش از اندازه قوی بودیم، مدام میشکستیم، شکسته‌هایمان را بند میزدیم و ادامه میدادیم‌، اشک میریختیم، اشک‌هایمان را خودمان با دست‌های خودمان پاک میکردیم و دوباره با تمام جسارت‌ روی پاهای خودمان می‌ایستادیم، ما بیش از اندازه قوی بودیم، به کسی تکیه نمیدادیم، با کسی از دردهایمان نمیگفتیم و از کسی کمک نمیخواستیم، ما به قیمت همین قوی بودن از پا در آمدیم، قوی بودن را برای ما بد تعریف کرده بودند.

با من از صبوری صحبت نکن، من به کسی لبخند میزنم که دلیل اشک‌هامه.

اشک‌هام باعث‌ شدن جایی باشم که لبخندهام نتونستن برسوننم.

و اما عزیز من باید بگم که:

دوباره سبز خواهیم شد
به احترام اشک‌هایمان!
• |.

دیگه خوبم، حتی اگه حالم بد باشه خوبم، حتی اگه قلبم تو دستم باشه خوبم، حتی اگه توی اشک‌هام غرق شده باشم خوبم، حتی اگه نفسم بالا نیاد خوبم، میدونی دیگه خوب‌تر از این نمیشم.

خدایا
با همین دستان ریز و لرزانم،
یکی‌یکی آرزوهایی را که با نخ خیال بافته بودم،
به خاک سپردم
قلبم، دیگر گورستانِ رؤیاست...
جایی نمانده برای دفن حسرت‌های تازه....
ای مهربان بی‌مرز!
تو جز من بنده‌های زیادی داری، اما من جز تو پناهی ندارم......
در میان بی‌کران بندگان‌ات
من همانند قطره‌ای‌ در اقیانوسم
اما برای من،
تو خود اقیانوسی......
خدایا!
از این پس،
قفل بزن بر درِ وا مانده‌ی دلم، تا هیچ رؤیای دیگری جرأت فرود آمدن در این ویرانه را نداشته باشد.
نه دلم تاب تولد آرزوی نو دارد،
نه اشک‌هایم، طاقت بدرقه‌ی دیگری

ما با گذشت زمان بزرگ نمی‌شیم بلکه به واسطه اشک‌ها و تعداد دفعاتی که قلبمون می‌شکنه بزرگ شدن رو تجربه می‌کنیم.

از من میپرسی بگرد دنبال کسی که مسئولیت پذیره و مسئولیت قبول میکنه، مسئولیت دوست دارمی که میگه، مسئولیت قولی که میده، مسئولیت حرفی که میزنه، مسئولیت حال کسی که کنارشه، مسئولیت اشک‌هایی که میریزه، مسئولیت دستی که میگیره.

ما انسان‌هایی هستیم
‏که اشک‌هایمان را پنهان می‌کنیم
ما حتی خنده‌هایمان را هم پنهان می‌کنیم
ما آن اسب‌های مسابقه هستیم
‏که پس از شکست باز هم از دویدن
دست نمی‌کشیم.

حرف‌های نگفته و نزده، اشک می‌شن و جاری می‌شن. کاش گوش شنوایی واسه اشک‌هام بودی حالا که نیستی و حضور نداری تا حرف‌هام رو بشنوی.