داشتن کسی که بتونی در مورد اینکه روزت چطور گذشت، باهاش حرف بزنی و اون واقعاً دلسوزانه و متفاوت برخورد کنه، یه نعمته.

آدم باید در درجه‌ی اول به عشقِ خودش زندگی کند
اصلاً باید هر روز صبح روی درِ یخچال خودش برای خودش یادداشت بنویسد
خودش به خودش بگوید:
"عزیزم بیدار شدی صبحانه بخور
فلان غذا برایت ضرر دارد نخور
فلان کارت را حتمن انجام بده
راسِ فلان ساعت قرصت را بخور
بخاطرِ فلان اتفاق حرص و جوش نخور و ...". ما وقتی تنهاییم فکر می‌کنیم هیچ‌کس نیست
اما همیشه وقتِ تنهایی یک‌نفر هست که او را نمی‌بینیم و آن هم کسی نیست جز "خودمان". او ما را همیشه می‌بیند
همیشه کنارمان است
در بهترین شرایط و بدترین شرایط رفیقِ‌مان است.
خودمان گاهی اوقات کنارِ خودمان می‌ایستد و ضربه خوردن‌مان را نگاه می‌کند و دلسوزانه اشک می‌ریزد
ولی ما گاهی اوقات خودمان هوای خودمان را نداریم
خودمان بدترین ضربه‌ها را به خودمان می‌زنیم بدونِ اینکه حواسِ‌مان باشد.

خودِمان خودمان را فراموش می‌کنیم
خودمان خودمان را در یک اتاق حبس می‌کنیم
می‌رویم و مدت‌ها نمی‌آییم.

باید هوای خودمان را داشته باشیم

کسانی هستند که از خودمان می رنجانیم؛

مثل ساعت هایی که صبح، دلسوزانه زنگ می زنند؛

و در میانِ خواب و بیداری، بر سرشان می کوبیم؛

بعد می فهمیم که خیلی دیر شده ...!

ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻣﯽ ﺭﻧﺠﺎﻧﯿﻢ
ﻣﺜﻞ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎﯾﯽ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﺻﺒﺢ ﺩﻟﺴﻮﺯﺍﻧﻪ ﺯﻧﮓ ﻣﯽﺯﻧﻨﺪﻭ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺧﻮﺍﺏ ﻭ ﺑﯿﺪﺍﺭﯼ ﺑﺮ ﺳﺮﺷﺎﻥ ﻣﯽ ﮐﻮﺑﯿﻢ ﺑﻌﺪ ﻣﯽﻓﻬﻤﯿﻢ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺩﯾﺮ ﺷﺪﻩ...

کسانی هستند که از خودمان می رنجانیم؛ مثل ساعت هایی که صبح، دلسوزانه زنگ می زنند؛ و در میانِ خواب و بیداری، بر سرشان می کوبیم؛ بعد می فهمیم که خیلی دیر شده ...!

ه دختـــری تعـــــریف میکرد:

دیروز داداشم چند ثانیه بهم نگاه کرد بعد با یه حالت دلسوزانه گفت : تو خونه هم که هستی آرایش کن

کسانی هستند که از خودمان می رنجانیم؛

مثل ساعت هایی که صبح، دلسوزانه زنگ می زنند؛

و در میانِ خواب و بیداری، بر سرشان می کوبیم؛

بعد می فهمیم که خیلی دیر شده ...!

کسانی که از خود می رنجانیم
مثل ساعت هایی می مانند که صبح دلسوزانه زنگ می زنند
و در میان خواب و بیداری بر سرشان می کوبیم بعد می فهمیم که خیلی دیر شده