تو از یاد من نرفتی،
اورثینک شدی رفتی توی مغزم،
غم شدی لابلای نوشته هام،
دود شدی رفتی تو ریم.
درد شدی نشستی روی قلبم و چشمام.
شک شدی رفتی توی وجودم.
تنهایی ای شدی که هیچوقت منو تنها نمی‌ذاشت.
ولی در نهایت، تو درس شدی برای زندگی من.
اعتماد به نفسی که الان دارم، جوری که قدر خودمو می‌دونم، جوری که به بقیه راحت اعتماد نمی‌کنم، جوری که برای خودمو ایندم تلاش می‌کنم، جوری که به خودم میرسم. جوری که یاد گرفتم از پس غم و درد و افسردگی و تنهایی بربیام.
همشو مدیون توام. مرسی که بودی. مرسی که با رنج موجب شکفتن من شدی.
-دیاکو.

یه حرف بهت می‌زنم، سیو کن، یا پینش کن، هرموقع دیدی دارن اذیتت می‌کنن بخونش و بلافاصله حذفشون کن:
"روابط دوستانه یا عاشقانه‌ی تو باید عامل کاهش استرست باشن نه بیشتر شدنش. باید منبعی برای آروم شدن تو، پیشرفت، خوشحالی و آسون‌تر شدن مسیر زندگیت باشن.
اونا باید باشن تا از زندگیت لذت ببری و حالت خوب باشه کنارشون. نه برعکسش. چون زندگی خودش به اندازه کافی سخت هست."

#دیاکو
. .