. کپشنِ خاص .

- هر بار 
که ‌ترانه ای ‌برایت سرودم 
قومم‌ بر من تاختند!
که چرا برایِ میهن شعری نمی‌سرایی؟
 و آیا زن چیزی‌ به جز‌ وطن است...؟!


#نزار_قبانی

هر بار ...
که ‌ترانه ای ‌برایت سرودم
قومم‌ بر من تاختند !
که چرا برای میهن شعری نمی‌سرایی ؟
و آیا زن چیزی‌ به جز‌ وطن است ...؟

#نزار_قبانی

. کپشن خاص .

سر بازار پُر از عطر نفس هایت شد
آنقدر شعر سرودم که تو پیدایت شد
تو که یک شهر برایت سر و دل میشکنند
در دل کوچک من وای چطور جایت شد ؟

#سعید_شیروانی

مثل سیگار،خطرناک
ترین دودم باش؛
شعله آغوش کنم
حضرت نمرودم باش...!

#علیرضا_آذر

نه غزل نوشته بودم،
نه ترانه ای سرودم

که به حرمت سکوتم،
تو به دیدنم بیائی

نه سراغ من گرفتی،
نه سخن به نامه گفتی

به همان بهـانه ای که،
نشنیده ای ندائــی

(فریدون مشیری)

اگر من عاشق لیلی نبودم
چگونه شعر زیبا می سرودم

مرا دلگرمی جز لیلا نبوده
هم او تنها بوَد, بود و نبودم

(بهرام فروغی)

دلم یک در می خواهد که بازش کنم
و پشتش تو باشی !
با دسته ای از رزهای سرخ که هنوز غنچه اند ..
و در آغوشت بودنشان حسادتم را شعله ور می کند
و تو آنقدر بمانی تا باز شوند
دلم دو فنجان چای می خواهدکه زیر ریز نگاه تو بریزمشان
که بهانه ی با هم نشستنمان شوند
و ما سردترین چای جهان را بنوشیم
دلم چمدانی می خواهد که بازش کنی
و پر از یادبودهای من باشد
دلم یک دفتر ، شعر می خواهد
به خط تو برای من
که بگویی سرودمت
به هر زمان
به هر زبان
به هر بیان
و من در بیت بیتش گم شوم
دلم یک سینه حرف می خواهدکه بگویی
سنگینی می کندو یک عمر زمان بخواهی
تا سبکش کنی
دلم یک زمستان سخت می خواهد
یک برف
یک کولاک
به وسعت تاریخ
که ببارد که ببارد و تمام راهها بسته شوند
و تو چاره ای جز ماندن نداشته باشی
ماندنی تا بهار و چه بهاری بشود آن زمستان !
چه بهاری !
دلم یک دشت می خواهد
پر از چمن و گلهای وحشی
و نسیمی که می نوازدشان
که بدوم
که بدوی تا دستم را بگیری
آنگاه خیره در چشمانم بگویی
دیگر از دستت نخواهم داد
دلم یک تو می خواهد
مشتاق ماندن
و یک من
که بگویی مال توست ..

باران بارید

و من

سرودم عاشقانه هایم را

احساس من به تو

باران را برایم تداعی می کند

زیبا ٰ پاک و زلال و نوازشگر

تو را با تپش های قلبم سرودم !
به این واژه ها ،
احتیاجی ندیدم . . .

کمی با من مدارا کن کمی با من مدارا کن
که خود را با تو بشناسم من گم را تو پيدا کن

تو را از شب جدا کردم تو را از قصه آوردم
نمی شد با تو بد باشم نمی شد از تو برگردم

نه از برگم نه از جنگل نه از باران نه از شبنم
نه آن تعميدی رودم نه آن مريم ترين مريم

منم همسقف ديروزی که عطر خانگی دارد
که دستان تو را بايد به شام سفره بسپارد

کمی به من مدارا کن کمی با من مدارا کن
صبوری کن تحمل کن من گم را تو پيدا کن

اگر سختم اگر دشوار اگر سيل مصيبت وار
اگر تلخم اگر بيمار منم از عشق تو بسيار

منم هم خون و هم گريه که بغضش را به دريا داد
که از اوج پريدن ها بر اين ويرانه ها افتاد
کمی به من مدارا کن کمی با من مدارا کن
صبوری کن تحمل کن من گم را تو پيدا کن