باید گفت‌وگو کنیم، حتی وقتی حرف خاصی برای گفتن نداریم. از جزئیاتی بگیم که شاید بنظر بی‌اهمیت بیان، اما همینا مارو توی زندگیِ هم نگه میدارن. تعریف کنیم چایی‌ امروزمون رو با چی خوردیم، از فنجون قهوه‌مون، کتابی که داریم مطالعه‌ش می‌کنیم عکس بفرستیم، وقتی ناراحتیم یا بی‌دلیل خوشحالیم همدیگر رو در جریان بذاریم. که اگه از حال هم بی‌خبر باشیم، که اگه نگیم، که اگه نپرسیم کم‌کم از هم دور می‌شیم و به سکوت عادت می‌کنیم.

چاییِ آخرِ شب اینطوره که :
بیا بغلت کنم امروز خیلی خسته شدی .️

رو وانت قالیشویی نوشته بود:

( بریز رو فرش ، شستن با ما )

حتما منظورش چاییِ... ....

بعضی آدما چایی‌شون هم اگه سرد شه حوصله ندارن سرشو خالی کنن و دوباره آب و رنگشو درست کنن، میریزن دور... حالا ببین دیگه با روابطشون اگه سرد بشه چیکار میکنن.

تنهایی من
شکل فنجان چایی‌ ام شده است
کوچک، غمگین
کم رنگ
اما همیشه داغ
اما همیشه تازه...

#نوشین_جمشیدی

تنهایی من
شکل فنجان چایی‌ام شده است
کوچک، غمگین، کم رنگ
اما همیشه داغ
اما همیشه تازه...

#نوشین_جمشیدی

بگذار تا قسمت کنم تنهایی‌ام را
هرگز ننوشم تلخ دیگر چایی‌ام را

آیینه‌ام؛ زیبایی‌ام را از تو دارم
من با تو پیدا می‌کنم زیبایی‌ام را

بر قلب آتش می‌زنم همچون سیاوش
پروانه حسرت خورده بی‌پروایی‌ام را

از سیب سرخ خواهشم آدم که نگذشت
حالا دوباره خواهش حوّایی‌ام را...

تکرار کردم... رد نکن... از حُسن، دور است
بر صخره می‌کوبی دل دریایی‌ام را؟!

پس من کجا؟ پس من چرا؟ پس من چگونه؟
شیرینی‌ام... عذرایی‌ام... لیلایی‌ام را...

شاید که تیغی و ترنجی لازمت هست
باور کنی تا شدّت شیدایی‌ام را

شاید بفهمی حال من را، شاید این بار
پیراهنت حاشا کند رسوایی‌ام را...