"لبانش گلِ سرخی بود
که بر پوستم جوانه می‌زد..."


. .

•
از خود بوسه قشنگ‌تر این شعر فروغ فرخزاد در وصف اشتیاق به بوسه‌ست:
گفته‌اند آن زن زنی دیوانه است
کز لبانش بوسه آسان می‌دهد
آری اما بوسه از لبهای تو
بر لبان مرده‌ام جان می‌دهد .️

「♡」

تنها چیزی که خرجی ندارد...

جاری شدن در ذهن دیگران است!

چه خوب است

به گونه ای جاری شویم

که خنده بر لبانشان نقش ببندد

نه نفرت در دلشان....

✨
عاقبت راز دلم را
به لبانش گفتم
شاید این بوسه به
نفرت برسد شاید عشق

زن در ICU بود.
شوهرش نمیتوانست جلوی اشکهایش را بگیرد
دکتر گفت ما همه تلاشمان را میکنیم اما هیچ چیز رو تضمین نمی کنیم.
بدن اون هیچ عکس العملی از خودش نشون نمیده، به نظر میرسه که به کما رفته.
شوهر: دکتر بهتون التماس میکنم که همسرم رو نجات بدین. اون فقط 36 سالشه، خانواده بهش نیاز دارن.
ناگهان معجزه ای رخ داد.
دستگاه ECG قلب دیوانه وار شروع به زدن کرد، یکی از دستانش تکان خورد، لبانش شروع به حرکت کرد و ....
او شروع به صحبت کرد : عزیزم من 34 سالمه نه 36 سال

ﮔﺎﻫﻰ ﺁﺩﻡ ﻳﻜﻰ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﺗﺸﺎﺑﻬﯽ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻧﺪﺍﺭﺩ ،


ﺍﻣﺎ ﺷﻴﻔﺘﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ !


ﺩﺭ ﺧﻠﻮﺕ ﺧﻮﺩ ...


ﺩﺭ ﺷﻠﻮﻏﻰ ﻫﺎ ...


ﺑﻪ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﺣﺮﻑ ﻫﺎ ، ﺑﻪ ﺍﻭ ﻓﻜﺮ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ !


ﺑﻪ ﺧﻨﺪﻩ ﻫﺎﯾﺶ ﺩﻝ ﻣﻰ ﺑﻨﺪﺩ ؛


ﻭ ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﺍﺳﻢ ﺍﻭ ...


ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﻢ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ،


ﻭ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﻯ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻟﺐ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﺑﺎﺯ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ؛


ﺧﻴﺮﻩ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ ﺩﺭ ﺻﺪﺍﯾﺶ …


ﺣﺮﮐﺎﺕ ﻟﺒﺎﻧﺶ !


ﺁﺩﻡ ﮔﺎﻫﻰ ﺑﻰ ﺩﻟﻴﻞ ...


ﺷﻮﺧﻰ ﺷﻮﺧﻰ ...


ﺟﺪﯼ ،ﺟﺪﯼ ...


ﻋﺎﺷﻖ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ ،


ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺎﺩگی

ﺩﻋﺎﯼ ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﯽ
ﺧﺪﺍﯾﺎ !!!
ﻣﻦ ﭼﯿﺰﯼ ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﻢ ، ﺁﯾﻨﺪﻩ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺍﺳﺖ .
ﻭﻟﯽ ﺁﺳﻮﺩﻩ ﺍﻡ ؛ ﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ
ﻭ ﺗﻮ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺭﺍ
ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭﺍ !!!
ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﻪ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻢ ،
ﻋﺸﻖ ﺣﻘﯿﻘﯽ ،،،
ﺳﻼﻣﺘﯽ ،،،
ﺁﺭﺍﻣﺶ ،،،
ﻭ ﻧﯿﮑﺒﺨﺘﯽ ،،،
ﺁﺭﺯﻭ ﺩﺍﺭﻡ .
ﺧﺪﺍﯾﺎ ﻋﻄﺎ ﮐﻦ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﻫﺮ ﺁنچه ﺑﺮﺍﯾﺸﺎﻥ ﺧﯿﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﻟﺸﺎﻥ ﺭﺍ
ﻟﺒﺮﯾﺰ ﮐﻦ ﺍﺯ ﺷﺎﺩﯼ ﻭ ﻟﺒﺎﻧﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﮔﻞ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺷﮑﻮﻓﺎ ﮐﻦ .

ﺁﻣﯿﻦ ﺍﯼ ﻣﻬﺮﺑﺎﺗﺮﯾﻦ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺎﻥ

هم دعا کن گره از کار تو بگشاید عشق
هم دعا کن گره تازه نیفزاید عشق

قایقی در طلب موج به دریا زد و رفت
باید از مرگ نترسید، اگر باید عشق

عاقبت راز دلم را به لبانش گفتم
شاید این بوسه به نفرت برسد، شاید عشق

شمع روشن شد و پروانه به آتش پیوست
می توان سوخت اگر امر بفرماید عشق

پیله رنج من ابریشم پیراهن شد
شمع حق داشت، به پروانه نمی آید عشق

فاضل نظری

سالها پيش زماني كه به عنوان داوطلب در بيمارستان

استانفورد مشغول كار بودم با دختري به نام ليزا اشنا شدم

كه از يك نوع بيماري جدي و نادري رنج مي برد.

ظاهرا تنها شانس بهبودي او گرفتن خون از برادر 5 ساله ي

خود بود كه او نيز قبلا مبتلا به همان بيماري بود و به طرز

معجزه اسايي نجات يافته و هنوز نياز به مراقبت هاي ويژه ي

فيزيولوژي براي مبارزه با بيماري داشت.

پزشك معالج وضعيت بيماري خواهرش را توضيح داد و سوال كرد

كه ايا براي بهبودي خواهرخود مايل به اهداي خون هست يا

نه؟

برادر خردسال اندكي ترديد كرده سپس نفس عميقي كشيده و

جواب داد:بله من اين كار براي نجات ليزا انجام خواهم داد.

در طول انتقال خون كنار خواهر خود روي تختي دراز كشيده و

مثل تمامي انسان ها با مشاهده ي اين كه رنگ به چهره ي

خواهرش برمي گشت
خوشحال بوده و لبخند مي زد.

سپس رنگ چهره ي او پريد و بي حال شده ولبخند بر لبانش

پژمرد.

نگاهي به دكتر انداخته و با صداي لرزاني پرسيد:ايا مي

توانم زودتر بميرم؟

پسر خردسال به خاطر سن كمش توضيحات دكترمعالج را عوضي

فهميده بود

و تصور مي كرد بايد تمام خون خود را به خواهرش بدهد
و با شجاعت خود را اماده ي مرگ كرده بود...

بیچاره عروسک
دلش میخواست گریه کند
اما خنده بر لبانش دوخته بودند...