خدایا این چه نفرینیه که من همه چیز یادم میاد؟ جزئیات، صداها، بوها، آدم‌ها، حرف‌ها، حس ‌ها؛ با هرکس، هرجایی که بودم.

ما قوی نبودیم،
شجاع هم نبودیم،
ما فقط مجبور بودیم،
اجبار آدم‌ها را قوی و شجاع می‌کند!


. .

یک پاییز و نصفی از بهار گذشت، فصل‌ها می‌روند و آدم‌ها تندتر از فصل‌ها. در روزگاری که همه می‌آیند تا بروند، بیا ما بیاییم و بمانیم. عزیزم بیا ما اهلِ ماندن باشیم، نه رفتن.

از آن آدم‌هایی بود که به شکل خاص و متفاوتی محبت می‌کرد و اهمیت می‌‌داد، مثلا هنگام صحبت با کسی یکهو دست‌هایم را می‌گرفت و با فشار آرامی دوست داشتنش را ابراز می‌کرد.

این روزها دائماً یاد این نامه‌ی فروغ فرخزاد به پرویز شاپور میفتم که می‌گفت:

‏«گاهی‌ اوقات از خودم می‌پرسم که برای چه زنده‌ام.
زندگی وقتی خالی از عشق و نوازش بود، وقتی چشم‌های مردی با محبّتی سرشار پیوسته نگران انسان نبود، وقتی انسان احساس کرد که تنهاست به چه درد می‌خورد؟»

از میان خوشبختی‌های در دسترس،
فقط تو مانده‌ای و فقط تو را می‌توان دوست داشت
و به دوست داشتنِ تو فقط می‌توان امید داشت.
با تو می‌توان حرف زد و قهوه نوشید و کتاب خواند و قدم زد و فراموش کرد حسرت دیروز و اندوه فردا را
از میان تمام خوشبختی‌های در دسترس، از تو نمی‌توان ساده عبور کرد.
از تو، از صدای تو، چشم‌های تو، لبخندهای تو 🤍

. .

می گفت :
واستون آرزو میکنم که
عاشقِ چشم‌هایی نشید که به همه چشم داره :)

نوشت:
شما غم چشم‌های مرا دیدید، و برخلاف دیگران
که زخم تازه‌ای به من زدند، مرهم شدید.

از خدا بخواه آدم‌های خوش‌ذات را مقابل راهت بگذارد و تو را با آدم‌های خوش‌قلب هم‌مسیر کند که هیچ‌چیز از این مهم‌تر نیست که با انسان‌های درست و حسابی معاشرت کنی.
تو هرچقدر هم که اراده و تلاشت کافی باشد، همین‌که با آدم‌های اشتباه روبرو شوی؛ زمین می‌خوری! اما آدمِ درست تو را حتی اگر زمین خورده‌باشی بلند می‌کند و انرژی ناب حضورش تو را تا جایگاه‌های بلندتر و مقصدهای امن‌تر می‌رساند.
خدا کند در هر موقعیت و اتفاقی، با آدم‌های خوش‌ذات روبرو باشی و هرگز گذارت به آدم‌های اشتباه نیفتد.

#نرگس_صرافیان_طوفان

دوره‌ی غمت هم تموم می‌شه عزیزم. با آدم‌های جدید آشنا می‌شی، کارهای جدید می‌کنی، تجربه‌های جدید برات پیش میان و مسیرت عوض می‌شه کم‌کم. دور می‌شی از غمت. دور می‌شی از تاریکی. بغلت می‌کنم و می‌گم "زیاد نگرانش نباش".