من گفتم عیبی نداره ولی بعدش دیگه
از ته دل نخندیدم، دیگه نتونستم
اعتماد کنم، یه قسمتی از من برای
همیشه از دست رفت، ذوقم کور شد،
برق چشم‌هام خاموش شد، من گفتم
عیبی نداره ولی تا دلت بخواد عیب
داشت......

دلگیرم واسه اون همه دوست دارم‌هایی که گفتی ولی نداشتی.

‌‏وقتی از آدم‌های مورد علاقه‌تون ناراحتید برید بهش بگید فلانی همچین غلطی کردی، که اونم بگه چرا یه همچین غلطی کرده، بزنین تو سر هم دیگه ولی در نهایت به یه نتیجه‌ای برسید، چیه آخه تو ذهنتون تجزیه تحلیل میکنین و به اون مسئله پر و بال میدید؟ چند تا ارتباط باید سر سوتفاهم از بین بره؟

من به تک تک رفتارها فکر میکنم، به جزیی‌ترین نگاه‌ها، به لحن‌ها و حرف‌ها فکر میکنم، به احساسات پشت کلمات فکر میکنم، به خصوصیات آدم‌ها فکر میکنم، من حواسم به همه چیز هست و دقیقا غم‌انگیزترین قسمت زندگیم همین جاست، من خیلی فکر میکنم.

‏حس اولیه‌ای که از آدم‌ها می‌گیری هیچوقت دروغ نمی‌گه. شاید یه بازه‌ای فکر کنی اون اول اشتباه قضاوت کرده بودی، ولی هرگز. بعداً می‌فهمی که دقیقاً دقیقاً دقیقاً همون حس اولیه‌ت درست بوده.

جواب‌های کوتاه در برابر حرف و پیام‌های طولانی حقیقتا ذوقم رو برای دوباره حرف زدن کور میکنه.

پناه می‌برم به
موسیقی، قهوه، تمرین، باشگاه، کتاب...
از شر آدم‌ها، آدم‌ها، آدم‌ها.

If you want to know what your future will look like, look at the choices you're making right now

اگه می‌خوای بدونی آینده‌ات چه شکلی می‌شه،
به تصمیم‌هایی که الان می‌گیری نگاه بنداز
• |.

«‏هر چی بزرگتر میشم بیشتر دلم میخواد زندگیم خصوصی‌تر باشه و آدم‌های کمی باشن که چیزهای زیادی ازم بدونن...»

میتوانم ساعت‌ها از رنجم حرف بزنم، اما واقعا فایده‌ای ندارد و تنها غم درک نشدن را به غم‌هایم اضافه میکند.