تویی که داری این متن رو میخونی:
از ته دلم آرزو میکنم خدا برات وسط غَم‌هات گُل بکاره،
و همه چیز درست بشه.

سلاااام صبحتون به زیبایی دل قشنگتون بوس به همتون..️.

ولی به نظرم حذف آدم‌های قدرنشناس، از حذف قند هم بهتره، امتحان کنید.

تا یه سنی فکر میکنی بابا اشتباه کرده بعدتر میگی نه مامان کم گذاشت، اما وقتی واقعا بزرگ میشی میفهمی هیچ کدوم بلد نبودن چی درسته، هر دو با زخم‌های خودشون جنگیدن و تو شدی نتیجه اون جنگ ناتموم، از یجایی به بعد تقصیر اون‌ها نیست تصمیم با توعه زخم‌ها رو ادامه بدی یا درمانشون کنی.

همه‌ی آدم‌ها به همون اندازه که شادن حق دارن غمگین و ناراحت باشن، سوگواری بخش غیر قابل انکاری از زندگیه.

جایی نمان که غمت بی‌ ارزش باشد، آدم‌ها اگر دوستت داشته باشند، نمیتوانند غمگینی‌ات را نادیده بگیرند.

‏با آدم‌های جسور وارد رابطه شید، آدم‌هایی که اختیار زندگی و انتخاب‌هاشون دست خودشونه و سر رابطشون با کسی تعارف ندارن.

صدتا عکس می‌گیری یکیش خوب درمیاد. آدم‌ها هم همینن. صدتا می‌بینی، یکیش خوب درمیاد...

خانم‌ها ، اگه مردی دارید که باهاتون خوبه ، همه چیز رو برای دوستاتون تعریف نکنید.

زندگی ادامه داره، آدم‌ها میان و میرن، ولی تو همیشه باید خودت رو نگه داری
و قدر خودت رو بدونی. گاهی لازمه ک دردش رو حس کنی
ولی آخرش می‌بینی ک از دل این سختی‌ها ی ادم قوی‌تر بیرون میاد...

جدا شدن از کسی که باهاش طعم اولین دوست داشتن رو چشیدی، مثل کندن بخشی از روحه، زخمیه که نه زمان، نه آدم‌های جدید و نه حتی گذر سال‌ها نمیتونن جاش رو پر کنن، فقط یادت میمونه و هر بار که بهش فکر میکنی دوباره همون درد از نو شروع میشه.