آب.آب راغرق نمیکند
باد،باد را ویران نمیسازد
آتش، آتش را نمی سوزاند
خاک، خاک را مدفون نمیکند
ولی...  آدمی،  آدم را...

من هنوز به جداشدن‌ها و تمام شدن‌های بزرگسالی عادت نکرده‌ام ، با هر پایانی یک‌بار فرو می‌ریزم و دارم به این فکر می‌کنم که چقدر هربار از نو ساختنِ این ویرانه طاقت‌ فرساست ..

پوسته‌
ظاهری
چه
اهمیت
دارد،
درونم
ویران
است.

«زمانی که در جایی در خودم فرو ریختم، هیچ‌کس برای آبادی من نیامد؛ من همیشه خودم بر ویرانه‌هایم آجر شده‌ام.»

هر چیزی که رنگِ عشق بگیرد، زیباست؛
حتی اگر در ویرانه‌ای روییده باشد.
اما این زیبایی،
نیاز به آدم‌هایی دارد
که دلشان آینه باشد،
نه چاهی تاریک
پر از توهم و صدای پوسیده‌ی خودشان.

کامی روشن میگه: دارم برای آینده سرمایه‌گذاری می‌کنم. ولی واقعیت اینه که با مصرف بی‌رویه و استخراج غیرقانونی، آینده‌ی خیلی‌ها رو می‌سوزونه...

از نونوایی گرفته تا کارگاه و داروخونه‌ها، همه بیکار می‌شن، همه ضرر می‌کنن. یه عده به سود می‌رسن، خیلیای دیگه از «نان خوردن» می‌مونن...

یادمون باشه سرمایه‌گذاری روی ویرانه‌ها، آینده‌ای برای هیچ‌کس نمی‌سازه.

به عشق می‌سپارمت؛
به ویرانگرترین نفرینِ انسان…

شمام یه حس dissociation دارید و نمیتونید بپذیرید این رسما جنگه؟ انگار که این تصویرا مال کشور شما نیست و شما فقط تماشاچی‌ش هستید؟ واقعا یه حال کثافتی دارم که توصیف‌پذیر نیست

اگر ایران به جز ویران‌سرا نیست
من این ویران‌سرا را دوست دارم؛
اگر آب و هوایش نیست دل‌کش
من این آب و هوا را دوست دارم،
تمام عالم از آن شما باد
من‌این یک‌تکه‌ جا را دوست‌دارم.

«ویران شدن، تنها برای خانه اتفاق نمی افتد؛
من فرو ریختنِ یک نفر را
آن هم با یک جمله، به چشم دیده ام..»