بخدا جدی میگم،
خیلی این قضیه نادره، اینکه دو نفر معشوقه هم باشن واقعا چیز شگفت انگیزیه،
اصلا توی کل نعمت های خدا چی میتونه قشنگ تر از این باشه که یکیو که بی نهایت دوستش داری اونم بی نهایت تورو دوستت داشته باشه.

میگفت: هیچ وقت با دل آدم های مهربون بازی نکنید،
چون نمیتونن انتقام بگیرن
نه دلشون میاد، نه راهشو بلدن
اینجاس که خدا دست به کار میشه!

صمد بهرنگی یه جوری حرف حساب زده که هیچ کس حتی نزدیکش نمیتونه بشه (ﺑﻪ ﮔﻤﺎﻧﻢ ﺫﻫﻨﯿﺘﯽ ﮐﻪ ﺁﺩم ها ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻢ ﺑﻪ ﯾﺎﺩﮔﺎﺭ می گذارند ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﻫﻤﯿﺖ ﺩﺍﺭﺩ. ﻭﮔﺮﻧﻪ ﻫﻤﻪ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﯾﮏ رﻭﺯ ﺑﺮﻭﻧﺪ.*)

انگار دیگه هیچ اومدنی، هیچ رفتنی و هیچ اتفاقی نمیتونه روم تاثیر بذاره، دیگه خیلی راحت همه چیز رو قبول میکنم و ازش میگذرم و میگم زندگی همینه دیگه.

این جمله ی « با هرکی مثه خودش» رو اصلا نیستمش؛
مگه آفتاب پرستم که دم به دقیقه یجور متفاوت باشم؟
اصن بعضیا اینقد بد ذاتن که من بخوامم نمیتونم حتی چیزی نزدیک به اونا باشم…

کافیه به یه آدم سواستفاده‌گر اجازه ندی ازت سواستفاده کنه، همونجا نقابش میفته، نه تنها ازت متنفر میشه، بلکه با خشم و پرخاش واکنش نشون میده چون دیگه نمیتونه کنترلت کنه.

روز به روز دارم کم حرف‌تر میشم، یه وقت‌هایی حس میکنم میتونم چند هفته تو خونه بمونم بدون اینکه نیاز داشته باشم معاشرت کنم.

واقعیت اینه تو هیچوقت نمیتونی کسی رو عوض کنی، نمیتونی مجبورش کنی طوری که تو میخوای رفتار کنه، باور کن باید قلبش متعهد باشه، روحش باید وصل به روحت باشه، خودش باید بخواد تا هیچکسی جز تو رو نبینه، تلاش برای تغییر آدم‌ها فقط تو رو خسته‌تر میکنه، همین.

من شدیدا طرفدار این موضوعم که درسته هر رابطه‌ای حتما نباید به ازدواج ختم بشه اما نمیتونی چندین سال از زندگیت رو پای کسی بذاری که قرار نیست هیچ جایی توی آینده‌اش داشته باشی.

بحث بی جنبه بودن یا زود رنج بودن نیست!فقط هر آدمی رو یه سری چیزا خیلی حساسه، از یه سری کارا بدش میاد،
شاید یکی دو بار ببینه و به روی خودشم نیاره؛ ولی کسایی که برات مهمن بحثشون از بقیه جداست،
آدم از یه سری از آدمای زندگیش انتظار نداره، نمیتونه اون حرفارو از کسایی که با تیکه تیکه ی وجودش دوسشون داره هضم کنه!
بحث بحثه انتظاره،
و اگرنه اگه یه غریبه اون حرفا رو بزنه
یا اونطوری که دوست نداری رفتار کنه که مهم نیست!
آدم از کسایی که دوسشون داره ناراحت میشه.