ما سکوت کردیم، بلکه شرمسار شوند، اما وقیح‌تر شدند! حالا سکوت ما از نجابت نیست، از بی‌اعتنیایی است.

ما سکوت کردیم بلکه شرمسار شوند
اما وقیح تر شدند
حالا دیگر سکوت ما از نجابت نیست.
از «بی‌اعتنایی» است.....

کسی که بهت بی‌احترامی کرده رو اگر ببخشی، دوباره تکرار می‌کنه. این‌بار وقیحانه‌تر از قبل.

ما
سکوت
کردیم
بلکه
شرمسار
شوند؛
وقیح‌تر
شدند.

ما
سکوت
کردیم
بلکه
شرمسار
شوند؛
ولی
وقیح‌تر
شدند.

مگه نمیگُفتن از محبّت خارها گُل میشوند؟
والا ما هر چی محبّت کردیم خارها پرو تر و وقیح تر شدن که..

هر وقت جمله‌ی:
من آدم رکی هستم
رو از یکی شنیدید،
منتظر باشید که بعدش
کمال بیشعوری و گستاخی
و وقاحت رو ازش ببینید!
چرا؟ چون آدمای رک‌گو
این خصلت رو ناخودآگاه دارند
و هیچوقت به صورت روزمره
اونو بیان نمی‌کنند...
ولی آدمای بیشعور و گستاخ و
وقیح برای سرپوش گذاشتن روی خودشون اینو میگن....

.️.
یاد گرفتم که :
1 _ با احمق بحث نکنم و بگذارم در دنیای احمقانه خویش خوشبخت زندگی کند
2 _ با وقیح جدل نکنم ، چون چیزی برای از دست دادن ندارد و روحم را تباه میکتد
3 _ از حسود دوری کنم ، چون اگر دنیا را هم به او تقدیم کنم باز از من بیزار خواهد بود
4 _ تنهایی را به بودن در جمعی که به آن تعلق ندارم ترجیح دهم

...

این قشنگترین پیامی بود که خوندم

در زندگی یاد گرفتم:
با احمق بحث نکنم و بگذارم در دنیای احمقانه خویش خوشبخت زندگی کند.
با وقیح جدل نکنم چون چیزی برای از دست دادن ندارد و روحم را تباه می کند.
از حسود دوری کنم چون اگر دنیا را هم به او تقدیم کنم باز از من بیزار خواهد بود.
وتنهایی را به بودن در جمعی که به آن تعلق ندارم ترجیح دهم
و سه چیز را هرگز فراموش نمیکنم :
1 . به همه نمی توانم کمک کنم
2 . همه چیز را نمی توانم عوض کنم
3 . همه من را دوست نخواهند داشت ....!!

در زندگی یاد گرفتم:

با احمق بحث نکنم و بگذارم در دنیای احمقانه خویش

خوشبخت زندگی کند.

با وقیح جدل نکنم چون چیزی برای از دست دادن ندارد

و روحم را تباه می کند.

از حسود دوری کنم چون اگر دنیا را هم به او تقدیم کنم

باز از من بیزار خواهد بود.

و

تنهایی را به بودن در جمعی که به آن تعلق ندارم ترجیح دهم

و سه چیز را هرگز فراموش نمیکنم:



1) به همه نمی توانم کمک کنم.

2)همه چیز را نمی توانم عوض کنم.

3) همه مرا دوست نخواهند داشت..........!!



و تو قبل از این که بخواهی در مورد من و زندگی من قضاوت کنی؛

کفش های من را بپوش و از خیابان هایی گذر کن که من کردم

اشکهایی را بریز که من ریختم

سالهایی را بگذران که من گذراندم

روی سنگهایی بلغز که من لغزیدم

دوباره و دوباره برخیز و مجددا در همان راه سخت قدم

بـــــــــــــــــــزن